9 «Шатлан, Сион-кыз, тантана ит, Иерусалим-кыз! Менә, яныңа тәкъва һәм җиңүче патшаң килә; ул – тыйнак-күндәм, ишәккә – ана ишәкнең баласына атланып килә.
Садыйк рухани белән Натан пәйгамбәр, Еһояда углы Бенаяһ, керетиләр һәм пелетиләр Давыт патшаның качырына Сөләйманны утырттылар да Гихонга таба юл алдылар.
Үзен бар кылган патшаны күңел түрендә тотып куансын Исраил, шатлансын Сион угыллары!
«Изге тавым Сионга Мин Үз патшамны утырттым», – диеп.
Җырчылар җитәкчесенә. Корах угылларының җыры. «Аламот» көенә.
Әй Сион кешеләре, сөенешеп тантана итегез, шатлык авазлары яңгырап торсын: Исраилнең изге Алласы сезнең арада, һәм Ул бөектер!»
Нәгеб хайваннары турында әйтелгән пәйгамбәрлек сүзе: «Байлыкларын – ишәкләргә, хәзинәләрен дөя өркәчләренә төяп, Мисырга бүләккә алып баралар, бәла-каза вә куркыныч тулы, ана вә ата арысланнар, кара вә канатлы еланнар яши торган җирне кичәләр. Әмма Мисыр аларга булыша алмас,
Чөнки Раббы – безнең Хөкемчебез, канун чыгаручыбыз вә Патшабыз; безне Ул коткарачак!
Шатлыклы хәбәр җиткерүче Сион, биек тауга мен! Шатлыклы хәбәр җиткерүче Иерусалим, кычкырып игълан ит, курыкмыйча, каты итеп кычкыр! Яһүдә калаларына: «Менә сезнең Аллагыз!» – диген.
Мин, бары тик Мин – Раббы, Миннән башка коткаручы юктыр!
Чөнки Мин – Раббы, синең Аллаң, Исраилнең изге Алласы, Коткаручың! Синең өчен йолым итеп Мин Мисырны, синең урынга Хәбәшстанны вә Шебаны бирәм.
Сөйләп бирегез, дәлилләр китерегез! (Әйдә, киңәшләшсеннәр үзара!) Кем бу турыда алдан хәбәр итте, борынгы заманда ук кем сөйләп бирде? – Мин, Раббы, түгелме?! Миннән башка икенче бер алла юк! Мин гадел вә коткаручы Аллаһы, бүтән андый берәү дә юк!
Таулар кичкән хәбәрченең килүе ничек куанычлы! Ул тынычлык игълан итә, сөенечле хәбәр алып килә, котылу турында белдерә, Сионга: «Синең Аллаң – патшадыр!» – дип әйтә.
Мәһабәт вә бөек, мәңге яшәүче, исеме Изге булган Зат болай ди: «Мин изге биеклектә яшәсәм дә, хәсрәтлеләр, төшенкелеккә бирелгәннәр янындамын – Мин аларның рухын күтәрермен, йөрәген терелтермен!
Менә, Раббы җирнең читләренә кадәр игълан итә: «Әйтегез Сион-кызга: „Әнә, синең Коткаручың килә! Аның бүләге – Үзе белән, әҗере – алдыннан атлый“, – диегез.
ә үз Раббы Алласына һәм Мин тәхеткә утырткан – Давыт токымыннан булган патшага хезмәт итәр.
Син ут өчен азык булачаксың, каның җиргә сеңәчәк, кешеләр сине исләренә дә алмаячак. Моны Мин, Раббы, әйттем».
Яһүдә йортын исә рәхмәтемнән ташламам: аны җәя-кылыч, сугыш яисә ат-җайдаклар илә түгел, бәлки Раббы Алла кулы белән коткарырмын, – диде.
Әй сарыкларны күзәтә торган манара, Сион-кызның ныгытмасы булган Иерусалим, хакимлек сиңа кире кайтачак; Иерусалим патшалыкны үзенә алачак».
«Ләкин син, Эфратадагы Бәйт-Лехем, – ди Раббы, – Яһүдә шәһәрләре арасында иң кечкенәсе булсаң да, Минем исемнән Исраил белән идарә итәсе зат синдә туачак. Аның нәсел-нәсәбе ераклардан, бик борынгыдан киләдер».
– Шатлан һәм күңел ач, Сион-кыз! Чөнки Мин, синең янга килеп, синең халкың арасында калачакмын, – дип белдерә Раббы.
Ул ир бала тудырачак. Син Аңа Гайсә дип исем кушарсың, чөнки Ул Үз халкын гөнаһлардан коткарачак! – диде.
Камытымны үзегезгә киегез һәм Миннән өйрәнегез, чөнки Мин юаш, басынкы күңелле, һәм сез җаннарыгызга тынычлык табарсыз.
– Яһүдиләрнең яңа туган Патшасы кайда? – дип сорадылар алар. – Без көнчыгышта Аның йолдызын күрдек һәм Аңа табыну өчен сәҗдә кылырга дип килдек.
Ишәкне Гайсә янына китереп, өс киемнәрен хайванның сыртына салдылар, һәм Гайсә ишәккә менеп атланды.
Шуннан Ул, Муса пәйгамбәр һәм барча пәйгамбәрләрдән башлап, барлык Язмаларда Үзе хакында әйтелгәнне аңлатып бирде.
– Остаз! Син – Аллаһы Углы! Син – Исраил Патшасы! – диде Аңа Натанаил.
Ә алар: – Алып кит Аны, олаксын! Хачка кадакла! – дип кычкырдылар. – Патшагызны кадаклыйммыни?! – диде Пилат. Баш руханилар: – Безнең кайсардан башка патшабыз юк, – дип җавап бирделәр.
Аның утыз углы була һәм аларның утызы да ишәккә атланып йөри. Гилыгад төбәгендә аларның утыз шәһәре булып, алар бүген дә Яһир авыллары дип аталалар.