8 Үземнең ил-йортымны Мин яклаячакмын, дошман чирүе аның аша уза алмас. Инде аларга халкымны изәргә ирек бирмәм. Мин моны Үзем күзәтеп торачакмын».
Бәлки, Раббы, минем бүгенге кимсетелүемне күреп, миңа Үзенең фатихасын күндерер.
Мин бу каланы Үзем вә колым Давыт хакына коткарып һәм саклап калачакмын».
Йошия идарә иткән көннәрдә, Мисыр патшасы – фиргавен Нехо – Ашшур патшасына ярдәмгә дип, Фырат елгасы тарафына кузгала. Йошия патша Нехога каршы күтәрелә, һәм Нехо, Йошия белән Мегиддода очрашып, аның җанын кыя.
Яһоякыйм патшалык иткән көннәрдә, Яһүдә җиренә Бабил патшасы Нәбухаднессар килеп, Яһоякыйм өч ел дәвамында аның кул астында булды, әмма соңыннан ул аңа каршы баш күтәрде.
Чөнки алар һичбер сәбәпсез яшерен ау кордылар, җанымны кыяр өчен, миңа чокыр казыдылар.
Алар көчле, егәрле, үлгәнче хаста күрмиләр.
Раббы әйтте: – Халкымның Мисырда газап чигүен күрдем, назыйрларның җәбереннән ничек сыкрануын ишеттем. Мин әлеге халыкның ачы кайгысын беләм.
Әйе, Исраил халкының ялваруы Миңа иреште, шулай ук мисырлыларның аларны ничек изүен дә күрдем.
Көтелмәгән афәт килгәндә, яман бәндәләр сиңа һәлакәт белән янаганда – куркып калмассың;
Ул көнне Яһүдә җирендә мондый җыр җырланачак: «Безнең калабыз көчле! Раббы – безнең Коткаручыбыз, дивар-ныгытмабыз кебек Ул.
Үзенең балаларын кайгыртып, алар өстендә әйләнгән кош кебек, Күкләр Хуҗасы Раббы да Иерусалимне кайгыртачак – аны яклап йолып алачак, кызганып коткарып калачак».
Аннан соң Раббы Сион тавы һәм җыен уздырган урыннар өстендә көндезен – болыт, төнлә исә төтенләп-янып торган ут булдырачак: Раббының шөһрәте бар нәрсәне япма кебек каплап алачак.
Уян, уян, Сион, көч җый! Асыл киемнәреңне ки, Иерусалим, изге кала! Чөнки моннан ары инде сиңа сөннәтсез вә пакь булмаган кеше кермәячәк.
Ләкин сез ашыкмый гына чыгарсыз; чыгу белән качып китмәссез, чөнки Исраилнең Раббы Алласы сезне алдан да, артыгыздан да саклап барыр.
Син хаклык-дөреслек белән ныгырсың; җәбер-изелүдән ерак торырсың, куркыр урының калмас; афәттән азат булырсың, ул сиңа якын килмәс.
Синең җиреңдә көчләү-изү турында бүтән ишетелмәс, чикләрең эчендә талау вә бөлгенлек турында сүз бармас. Диварларыңны син – Котылу, капкаларыңны Мактау дип атарсың.
Алар, Сион тавына килеп, шатланып кычкырырлар, Раббының юмартлыгына – бодай, шәраб вә зәйтүн маена, сарыкларга, мал-туарга куанырлар. Аларның җаны мул итеп сугарылган бакча кебек булыр, һәм алар инде беркайчан да кайгы күрмәс.
Бабил патшасы Нәбухаднессарның Мисыр җиренә һөҗүм итәргә җыенуы турында Иремия пәйгамбәргә Раббыдан мондый сүз булды:
Бу сүзләр Мисыр турында һәм Фырат елгасы буендагы Кәркәмеш шәһәре янына килеп тукталган Мисыр патшасы – Нехо фиргавен гаскәре турында иде. (Яһүдә патшасы Йошия углы Яһоякыйм хакимлегенең дүртенче елында Бабил патшасы Нәбухаднессар шул гаскәрне тар-мар итә.)
Исраил халкын Үземнең Рухым белән сугаргач, Мин инде алардан йөземне читкә бормам». Бу – Хуҗа-Раббы сүзе.
Мин Үз халкымны үз җирендә төпләндерермен, һәм Мин биргән җирдән ул һичкайчан йолкып алынмас!» – дип әйтә Раббы Аллаң.
Ул көнне дошман атларын куркудан тилертәчәкмен, җайдакларын акылдан яздырачакмын, – дип белдерә Раббы. – Яһүдә йортына күзләрем ачык булачак, ә халыкларның атларын сукырайтачакмын.
Ул көнне Мин, Раббы, Иерусалимдә яшәүчеләрне яклаячакмын, һәм аларның иң көчсезе дә ул көнне Давыт кебек гайрәтле булачак, ә Давыт йорты алар алдыннан баручы Аллаһы яки Раббы фәрештәсе сыман булачак.
Анда кешеләр көн күрер, аны бүтән җимермәсләр, һәм Иерусалим хәвеф-хәтәрсез яшәр.
авызларыннан канлы итне чыгарырмын, тешләреннән хәрәм ризыкны тартып алырмын. Исән калганнар, Яһүдә кабиләләренең берсе кебек, Минеке булыр. Экрон исә явүсиләргә охшап калыр.
Мин халкымның Мисырда җәберләнүен чыннан да күрдем, сыкрануын ишеттем һәм аны азат итү өчен иңдем. Юлга чык, Мин сине Мисырга җибәрәм», – дигән.
Күрәм: алар җир киңлегенә чыктылар һәм Аллаһының изге кешеләре яшәгән станны, яраткан шәһәрне камап алдылар. Әмма күктән ут төшеп, аларны яндырып бетерде.