3 Сур үзен ныгытма итеп төзеде, җыйган көмеше – тузандай, алтыны урам пычрагыдай күп булды.
Шуннан Сур кирмәненә һәм хиввиләр белән кәнганиләрнең барлык шәһәрләренә таба киттеләр. Ахырдан Яһүдәнең көньягындагы Беер-Шебага килеп җиттеләр.
Сөләйманның эчемлек өчен бөтен касәләре алтыннан булып, «Ливан урманы йорты»ндагы бөтен савыт-саба да саф алтыннан иде; биредә бер генә көмеш әйбер дә булмый, чөнки, Сөләйман патшалык иткән чорда, көмеш бик тә очсыз әйбер санала иде.
Сөләйман патша заманында Иерусалимдә көмеш гади ташка бәрабәр санала, эрбет агачы исә үзәндә үскән сикомор агачыдай күп иде.
алтыныңны – туфрак белән, Офир алтынын елга чуерташы белән тиң күрсәң,
Көмешне туфрак кебек өеп-өеп куйса да, кияренә катлы-катлы кием әзерләсә дә,
алтын җыйган, йортларын көмеш белән тутырган түрәләр арасында.
Раббы, диңгез өстенә кулын сузып, патшалыкларны дер селкетте; Кәнган җирендәге ныгытмаларны җимерергә әмер бирде, әйтте:
Сурга мондый язмышны кем билгеләде? Бу кала патшаларга таҗ кидерә иде, аның сәүдәгәрләре, хөкемдарлар кебек, бөтен дөньяның ихтирамын казанган кешеләр иде.
Синең байлыгыңны талап алырлар, әйберләреңне урларлар, диварларыңны сүтеп матур йортларыңны ватканнан соң, таш, агач, чүп-чарны суга ташларлар.
Синең байлыгың вә сәүдәң, әйберләрең, диңгезчеләрең вә кораб йөртүчеләрең, балта осталарың, сәүдәгәрләрең вә барлык сугышчыларың, корабтагы бар халкың син ауган көнне диңгезләрнең төпкеленә батачак.
Диңгез буйлап әйберләрең килгәндә, син күп халыкларның тамагын туйдырдың; зур байлыгың вә сәүдәң белән җирдәге патшаларны баеттың.
Диңгез чоңгыллары сине җимергәч, әйберләрең вә синдәге кешеләр су төбенә китте.
Миңа яңадан Раббы сүзе килеп иреште:
Раббы болай ди: «Җинаять өстенә җинаять эшләгән, кардәшлек килешүен онытып, халкымны авылы-авылы белән Эдомга сатып җибәргән Сурны җәзасыз калдырмам:
Рамаһка таба китә һәм ныгытылган Сур каласына юл ала да, Хоса ягына борылып, диңгез ярында тәмамлана. Махалаб, Акзиб,