13 «Күпме генә әйтеп карасам да, алар Минем сүземә колак салмадылар, шуңа күрә, алар дәшкәндә, Мин дә аларны тыңламадым, – диде Күкләр Хуҗасы Раббы. –
Ураза тотсалар да, Мин аларның елау-сыктауларын ишетмәм; тулаем яндыру һәм икмәк корбаннары китерсәләр дә кабул итмәм. Мин аларны кылыч, ачлык вә үләт зәхмәте белән юк итәчәкмен!
Кулларыгызны Миңа сузып дога кылганда, күзләремне сездән читкә алырмын; никадәр дога кылсагыз да, сезне тыңламам, чөнки кулларыгыз канга буялган.
Шуңа күрә Раббы болай ди: «Мин аларга котыла алмаслык бәла-каза җибәрәм! Алар Мине ярдәмгә чакырачак, ләкин Мин аларны тыңламаячакмын.
Килер бер вакыт, һәм алар Раббыга ялвара башлаячак, ләкин Ул аларга җавап бирмәячәк, кылган явызлыклары өчен алардан йөз чөерәчәк.
Сорасагыз да ала алмассыз, чөнки сораганнарыгызны үз хозурлыкларыгызга кулланырга теләп, яман ният белән сорыйсыз бит.
Йорт Хуҗасы, торып, ишекне бикләгәннән соң, сез тышкы яктан ишек кага башларсыз һәм: «Әфәндем! Ишекне ач безгә», – диярсез. Ә Ул сезгә: «Кем икәнегезне һәм кайдан килгәнегезне белмим», – дип җавап бирер.
– И адәм углы! Исраил өлкәннәренә, Хуҗа-Раббы болай дип әйтә, диген: «Сез Миңа киңәш сорарга килдегезме?! Ләкин Үземнең бар булуым белән ант итәм: Мин сезгә җавап бирмәячәкмен», – дип белдерә Хуҗа-Раббы. –
– И адәм углы! Бу кешеләр йөрәкләрендә потларга урын бирде, абыну ташы итеп үз алдына гөнаһларын китереп куйды. Миңа сорау белән мөрәҗәгать итәр өчен рөхсәт бирә аламмы Мин аларга?!
Мин килгәндә, ни өчен беркем юк иде, Мин чакырганда, нигә беркем җавап бирмәде? Сезне йолып алыр өчен, Минем кулым кыскардымы, коткарыр өчен, көчем-куәтем җитмиме әллә?! Мин җикерүгә диңгез кибә, елгалар чүлгә әйләнә, балыклар сусыз чери, су җитмәгәнгә үлә.
Канун сүзенә саңгырау кешенең догасы да җирәнгечтер.
Ярлының ялваруын ишетергә теләмичә, колагын томалаган ваемсызга үзе ярдәм сорап кычкырган чагында да җавап бирелмәс.
Аннары Раббы әйтте: – Син, Иремия, боларның һәммәсен аларга әйтерсең, ләкин алар сине тыңламас; син аларны чакырырсың, ләкин алар җавап бирмәс.
Алар Минем сүзләремә колак салмаган ата-бабаларының гөнаһларын кабатлыйлар, чит илаһларга ияреп китеп сәҗдә кылалар; Исраил вә Яһүдә халкының ата-бабалары белән Мин төзегән Килешүне бозалар.
Син, Иремия, бу халык өчен Миңа дога кылма, алар өчен гозерләп сорама, чөнки, бәла килгәндә, Миңа ялварсалар да, Мин аларның сүзләренә колак салмаячакмын.
«Яһүдә хәсрәт чигә, шәһәрләре хәлсезләнә, кайгыга баткан кешеләр җирдә утыра, Иерусалимдә үкереп елаган тавыш ишетелә.
Бер генә дога да Сиңа барып ирешмәсен өчен, болытларга бөркәндең.
Шуңа күрә Мин аларга ярсуымны түгәчәкмен, аларны кызганмаячакмын һәм ярлыкамаячакмын, колагыма каты итеп кычкырганда да, аларны ишетмәячәкмен.