7 – Әй Сион-кыз, Бабилдән качып котылырга ашык!
Шәһәр читенә чыгып җиткәч, адәмнәрнең берсе Лутка әйтте: – Җаныңны коткарыйм дисәң, тизрәк кач моннан, артыңа борылып карама, бер җирдә дә тукталыш ясама! – диде. – Таулар арасына качып, җаныңны коткарып кал.
Урыныңнан төш, гыйффәтле Бабил-кыз, тузанга утыр! Тәхетең юк инде, җиргә утыр, килданиләр кызы! Моннан ары сине назлы вә нәфис дип әйтмәсләр.
Бабилдән чыгыгыз, килданиләрдән качыгыз! Бу хакта кычкырып игълан итегез, җир читенә кадәр хәбәр таратыгыз: «Раббы Үзенең колы Ягъкубны йолып алды!» – дип әйтегез.
Китегез, китегез, чыгыгыз аннан! Нәҗес нәрсәгә кагылмагыз! Ул урыннан чыгыгыз, пакьләнегез, Раббы савытларын алып баручылар!
Аягыңа торып бас, өстеңдәге тузанны как, урыныңа утыр, Иерусалим! Муеныңнан зынҗырларны алып ташла, әсир төшкән Сион-кыз!
«Килданиләр яшәгән Бабил иленнән качыгыз, көтү алдыннан барган кәҗә тәкәсе кебек барыгыз!
Халкым Минем, чык аннан! Раббының ачу-ярсуыннан җаныңны коткар!
Бабил кылган җинаятьләр аркасында һәлак булмас өчен качыгыз аннан, гомерегезне саклап калыгыз, чөнки Раббының үч алыр вакыты җитте; һәм Ул аңа тиешле әҗерен кайтарыр!
Бала тапкандагы кебек газап чик, Сион-кыз, чөнки хәзер син, шәһәрне ташлап китеп, ачык кырда көн күрерсең. Син Бабилгә сөрелерсең, әмма шунда котылу да табарсың: Раббы сине дошман кулыннан йолып алыр.
Муса халыкка: – Бу яман кешеләрнең чатырларыннан ерактарак торыгыз һәм, гөнаһлары аркасында һәлак булмас өчен, аларның һичнәрсәсенә дә кагылмагыз.
Әйләнә-тирәдәге бар халык, тегеләрнең ачы тавышын ишетүгә: – Безне дә җир йотмагае! – дип кычкыра-кычкыра качып киттеләр.
Ул тагын да күбрәк дәлилләр китереп: – Бу бозык буыннан котылыгыз, – дип өндәде.
Мин күктән башка тавыш ишеттем: «Халкым, аның гөнаһларында катнашмас өчен һәм бәла-казаларына дучар булмас өчен чык аннан.
