1 «Ач капкаларыңны, Ливан, эрбет агачларыңны ут ашасын!
Әй Ливанда яшәүче, әй эрбет агачында оя коручы, бала табучы хатын кебек газапланырсың син, авыртудан ыңгырашырсың!»
Ашшурга кара: матур ботаклы, күләгәле ябалдашы булган, биек Ливан эрбете иде ул; очы да болытлар арасында иде.
Шулай, Ливан җирендә кылган залимлегең үз башыңа төшәр, андагы җанварларны кырган өчен, син дер калтырап яшәрсең. Син адәм каны койдың, илгә, шәһәрләргә – анда яшәүчеләргә җәбер-золым кылдың.
Байтак халыкларны талаган, адәмнәрнең канын койган, аларның илләрен, шәһәрләрен туздырып бетергән өчен, синең үзеңне бөлгенлеккә төшерерләр.
Тауга менеп, шуннан агач ташыгыз һәм изге йортны төзегез; бу эш Минем күңелемә хуш килер һәм Миңа дан китерер, – ди Раббы.
Мин аларны Мисыр җиреннән кире кайтарырмын, Ашшурдан җыеп алырмын, Гилыгадта вә Ливанда туплармын – аларга анда хәтта урын җитмәс.
Әй кипарис, үкереп ела, чөнки эрбет агачы ауды, мәгърур агачлар харап булды; үкереп елагыз, Башан имәннәре, чөнки үтеп йөрмәслек урманнар киселде.
Ул көнне Мин Яһүдә түрәләрен урман эчендәге ялкын, иген көлтәләре арасындагы чыраг кебек итәчәкмен. Ут уң яктан да, сул яктан да тирә-юньдәге бар халыкларны ялмап алачак, ә Иерусалим үз урынында торып калачак.
Ярсуымнан ут кабыныр, һәм шул ут, яндырып, үлеләр дөньясына кадәр җитәр; шул ут җирне һәм аның уңышын кырып, тауларның нигезләрен яндырып бетерер.
