8 Мин, ым кагып, аларны бергә җыярмын, чөнки аларны Мин йолып алдым, һәм алар әүвәлгечә күп санлы халык булыр.
Яһүдә вә Исраилнең диңгез буендагы ком бөртегедәй күп санлы халкы ашап-эчеп, рәхәт гомер кичерде.
ә исраилиләр үрчеп-ишәеп, аларның саны артканнан-арта бара. Шул рәвешле, алар бөтен Мисыр җире буйлап таралалар.
Синең җинаятьләреңне – томан, гөнаһларыңны болыт кебек куып таратачакмын. Миңа кайт, чөнки Мин сине йолып алдым», – ди Раббы.
Бабилдән чыгыгыз, килданиләрдән качыгыз! Бу хакта кычкырып игълан итегез, җир читенә кадәр хәбәр таратыгыз: «Раббы Үзенең колы Ягъкубны йолып алды!» – дип әйтегез.
Еракларда яшәүче халыкка Раббы билге бирәчәк, сызгырып, аны җир читеннән чакырачак – алар бик тиз вә тоткарлыксыз килеп җитәчәк.
Раббы йолып алган кешеләр кире кайтыр, Сионга сөенешеп-гөрләшеп килер, аларның баш очында шатлык таҗы мәңге балкыр. Алар күңел күтәренкелеге, шатлык-куаныч табар, кайгы-хәсрәт, көрсенүләр качып китәр.
Ул көнне Раббы Мисыр елгасының ерак култыкларыннан чебеннәрне һәм Ашшур җиреннән бал кортларын сызгырып чакырачак.
Алар, күч-күч булып очып килеп, чокыр-үзәннәрне вә кыя ярыкларын, барлык чәнечкеле куакларны, сугару урыннарын сырып алачак.
Күктәге йолдызларны – исәпләп, диңгездәге ком бөртекләрен санап бетереп булмаган кебек, колым Давыт токымын да, Миңа хезмәт итүче левиләрне дә шулай ишәйтермен».
Әмма шулай да исраилиләрнең саны диңгез комыдай үлчәп тә, исәпләп тә бетергесез булачак. Һәм аларга: «Сез Минем халкым түгел», – дип әйтелгән урында: «Сез – тере Аллаһының балалары», – диячәкләр.
Әй Ягъкуб нәселе, Мин, һичшиксез, сезнең барыгызны бергә җыячакмын, Исраилнең исән калган халкын, һичшиксез, бергә туплаячакмын; сарыкларны – абзарга, көтүне көтүлеккә туплагандай, Мин аларны бергә җыячакмын, һәм бу урын кешеләр белән тулачак».
«Сиңа килгәндә, Сион-кыз, икебезнең арада корбанлык каны белән беркетелгән килешү хакына тоткыннарыңны сусыз чокырдан чыгарырмын.
Хәлдән тайганнар, авыр йөктән интегүчеләр, һәммәгез дә Миңа килегез. Мин сезгә тынычлык бирермен.
Рух та, кәләш тә: «Кил!» – диләр. Һәм ишетүче дә: «Кил!» – дип әйтсен. Сусаучы килсен, теләгән кеше тереклек суын бушлай алсын.
Шуннан соң, бихисап күп кешене күрдем. Аларны һичкем санап чыга алмас иде! Алар һәр милләттән вә кабиләдән, һәр халыктан вә төрле телләрдә сөйләшүчеләрдән иде. Ак киемле ул кешеләр, кулларына хөрмә ботаклары тотып, тәхет һәм Бәрән алдында басып торалар иде.