7 Эфраимнәр яугирләр сыман булыр, шәраб эчкәндәй, йөрәкләре дәрт белән тулыр; угыллары моны күреп шатланыр, Раббыга багланган күңелләре сөенер.
Үзенең угылларына һәм өй җәмәгатенә Раббы юлын күндерсен дип, аларны тугры һәм гадел булырга өйрәтсен дип, һәм аңа биргән вәгъдәмне үтәр өчен, Ибраһимны сайладым Мин».
Йосыф аларга ризык артыннан ризык җибәрттерә торды. Беньямин алдына куелган азык абыйларының һәркайсыныкына караганда биш өлеш артыграк иде. Шулай ашап-эчеп, алар Йосыф хозурында хуш вакыт кичерделәр.
«Кагылмагыз Мин май сөрткән кешеләргә, пәйгамбәрләремә дә зарар салмагыз!» – дигән.
Хактыр: дәһшәтле курку алачак әле аларны, чөнки Аллаһы тәкъвалар яклыдыр.
Раббының авазы ут-ялкын очкыннары чәчрәтә,
бөтен сөякләрен аның имин кыла, һәркайсын сынмастай итә.
гомерен озын кылып, коткару бүләк итәрмен!» – дияр.
Ул көнне болай дип әйтәчәкләр: «Менә бу – безнең Аллабыз! Без Аңа өметләнеп торган идек, һәм Ул безне коткарды. Ул – безнең Аллабыз! Өметебезне Аңа баглаган идек, инде безне коткарган өчен шатланыйк, куаныйк!
Бүген мин Сиңа рәхмәт белдергән кебек, тереләр, бары тик тереләр генә Сиңа рәхмәт белдерә! Синең ярдәмгә килүең турында аталар балаларына сөйли.
Синең барлык балаларыңны Раббы өйрәтер, алар тыныч-имин яшәр.
Сез моны күргәч, йөрәгегез шатланып тибәр, тән-бәдәнегез яшь үлән кебек чәчәк атар. Үзенең колларына Раббы көчле кулын сузар, ә дошманнарына ярсып ябырылыр».
Үзләренең вә токымнарының иминлеге хакына гомер буе Миннән куркып, Мине хөрмәтләп яшәсеннәр өчен, аларның һәммәсенә бер йөрәк вә бер юл бирермен.
Алар колым Ягъкубка Мин биргән, ата-бабалары яшәгән җирдә яшәр, балалары, балаларының балалары да гомергә шунда яшәр; колым Давыт мәңге аларның хакиме булыр.
Сез дә, Сион балалары, сөенегез, Раббы Аллагыз шатлык чыганагы булсын, чөнки яңгырларын Ул сезгә вакытында җибәрер, әүвәлгечә язын да, көзен дә яңгырларын яудырыр.
Раббыда мин сөенеч табармын, Аллаһы минем Коткаручым булганга тантана итәрмен!
Әй Сион-кыз, сөенечле җырлар җырла! Шатлан, Исраил! Ихлас йөрәктән куан һәм күңел ач, Иерусалим-кыз!
Ул көнне Мин, Раббы, Иерусалимдә яшәүчеләрне яклаячакмын, һәм аларның иң көчсезе дә ул көнне Давыт кебек гайрәтле булачак, ә Давыт йорты алар алдыннан баручы Аллаһы яки Раббы фәрештәсе сыман булачак.
Күкләр Хуҗасы Раббы, Үз халкын яклап, таш атучыларны тар-мар итәр, таптап китәр. Менә, Аның халкы шәраб эчеп исергәндәй шау-гөр килер, корбанлык малның каны белән тулган касә сыман булыр, мәзбәхнең почмаклары сыман канга манчылыр.
Нинди гүзәл, күркәм булыр алар! Икмәк егетләргә көч өстәр, шәраб кызларның күңелен күтәрер».
Рухым Аллаһыны, Коткаручымны уйлап шатлана,
Шуның кебек сез дә хәзер кайгырасыз; әмма Мин сезне тагын күрермен, шулчак сезнең күңелегез куаныр, куанычыгызны сездән беркем дә ала алмас.
Җанымны үлеләр дөньясында калдырмассың Син, Үз Изгеңне кабердә черетмәссең Син. Шуңа күрә куана Минем күңелем, шатлана Минем телем, өмет баглап яшәр хәтта Минем бәдәнем.
Бу вәгъдә Раббы Аллабыз Үзенә чакырган һәркемгә – сезгә, балаларыгызга һәм еракта яшәүче барлык кешеләргә дә бирелгән, – дип җавап бирде Петер.
Хаким Гайсәдә һәрвакыт куаныч табыгыз, кабатлап әйтәм: куаныч табыгыз!
Күрмәгән килеш сез Гайсә Мәсихне яратасыз, хәзер күрмәсәгез дә, Аңа иман итәсез һәм иманыгызның максатына, җаныгызның котылуына ирешеп, әйтеп бетергесез һәм ифрат зур куаныч белән шатланасыз.
Хөннә дога кылуында булды, ә догасы аның мондый иде: «Раббым аша йөрәгемә чиксез шатлык иңде, Аллаһы миңа ныклык бирде. Дошманнарымнан каһкаһә илә көләм мин, чөнки Синең коткаруыңа куанам.