2 Йортларыгыздагы пот-сыннар сезне алдый, күрәзәчеләр буш нәрсәләр күрә, ялган төшләр сөйли, юк нәрсәләр белән кешеләрне юата. Шунлыктан кешеләр адашкан сарыклар сыман каңгырып йөри, көтүчесез интегә.
Сарыкларның йонын кыркырга дип, Лабанның утлауга киткән чагы иде. Рахилә, атасының юклыгыннан файдаланып, аның потларын да үзе белән алды.
Шуннан Михая болай диде: – Көтүчесез калган сарыклар сыман таулар арасына сибелгән Исраил халкын күрдем мин. Раббы әйтте: аларның башлыклары юк, һәркайсы хәере белән үз өенә әйләнеп кайтсын, диде.
Ә сез ялганыгыз белән хакыйкатьне пычратасыз, сез барыгыз да булдыксыз табиблар.
Йә, нигә кирәк миңа сезнең буш юатуларыгыз?! Сезнең җавапларыгыз – тоташтан ялгандыр!»
Алар барысы да берни түгел, эшләре дә бернигә тормый; коеп эшләнгән сыннары исә – җил вә буш куыктыр».
Ялган пәйгамбәрләр күрсәткән билгеләрне юкка чыгарам, күрәзәчеләрнең акылсызлыкларын фаш итәм, акыл ияләрен җиңеп чыгам, аларның белемнәрен ахмаклыкка әйләндерәм,
Потларны ясаучылар – барысы да яраксыз кешеләр, аларның яраткан потлары да бернинди файда китерми. Потлар, аларның шаһитлары, берни күрмиләр дә, аңламыйлар да, шуңа күрә ясаучылары хурлыкка төшәчәк.
Кемгә охшатырсыз, кем белән чагыштырырсыз икән Мине?! Миңа тиңләшердәй кемгә охшатырсыз икән?!
Ул халыклар мәгънәсез вә ахмак – агач потлардан киңәш сорыйлар.
Шунда мин әйттем: – И Хуҗа-Раббы! Пәйгамбәрләр аларга: «Кылыч күрмәссез, ачлык кичермәссез, чөнки Раббы сезгә бу җирдә мәңгегә тынычлык бирә», – дип, һаман саен тукып торалар.
Чит халыкларның илаһлары яңгыр җибәрә аламы?! Үзеннән-үзе күктән яңгыр коя аламы?! Моны эшләүче Син түгелме, Раббы Аллабыз?! Без Сиңа гына өметләнеп торабыз – боларның һәммәсен Син генә булдыра аласың.
Мине санга сукмаучыларга алар һаман: „Раббы сезгә иминлек вәгъдә итә!“ – диләр; үҗәт йөрәкләре кушканча эшләүчеләргә: „Сезгә һичнинди бәла килмәячәк!“ – дип әйтәләр.
Ялган төшләр сөйләүче, үзләренең шул төшләре вә уйдырмалары белән халкымны юлдан яздыручы пәйгамбәрләргә каршы Мин! – дип белдерә Раббы. – Мин аларны җибәрмәдем, аларга моны эшләргә кушмадым. Алар бу халыкка бернинди файда китермиләр. Бу – Раббы сүзе.
чөнки алар сезгә ялган сөйли. Әгәр аларны тыңласагыз, Мин сезне үз җирегездән куып җибәрермен – сезне еракка алып китәрләр, һәм сез шунда һәлак булырсыз.
«Бабил патшасына хезмәт итмәячәксез!» дип әйтүче пәйгамбәрләрне тыңламагыз, чөнки алар сезгә ялган сөйли.
Шуңа күрә пәйгамбәрләрегез, күрәзәчеләрегез, төш юраучыларыгыз, фалчыларыгыз һәм сихерчеләрегезнең „Бабил патшасына хезмәт итмәячәксез!“ дип әйткән сүзләрен тыңламагыз,
Иремия пәйгамбәр шуннан соң Ханания пәйгамбәргә болай диде: – Тыңла әле, Ханания! Раббы җибәрмәгән сине, ә син, ялган сөйләп, бу халыкны өметләндердең.
Күкләр Хуҗасы Раббы, Исраил Алласы, болай ди: «Арагыздагы пәйгамбәрләргә, күрәзәчеләргә ышанмагыз; төш юраучыларның сүзләренә колак салмагыз.
«Бабил патшасы сезгә һәм илегезгә һөҗүм итмәс!» дигән пәйгамбәрләрегез кайда сезнең?!
Исраил – арысланнар куып тараткан көтү ул; башта аны Ашшур патшасы ашады, аннары Бабил патшасы Нәбухаднессар сөякләренә кадәр кимереп бетерде.
көтүчене һәм аның көтүен, игенчене һәм аның үгезләрен, өлкә башлыкларын вә идарәчеләрен үтерәм Мин.
Халкымның җәрәхәтен алар өстән-өстән генә дәвалыйлар, „Иминлек, иминлек!“ – дип сөйләнәләр, ә иминлек юк.
Бичара халкымның җәрәхәтен алар өстән-өстән генә дәвалыйлар, „Иминлек, иминлек!“ – дип сөйләнәләр, ә иминлек юк.
Пәйгамбәрләрең сиңа ирештергән күренешләр буш вә ялган иде; син тыныч-рәхәт тормышка кайта алсын өчен, гөнаһларыңны алар фаш итмәде, ә бәлки юлдан яздыручы ялган хәбәрләр җиткерде.
Чөнки Бабил патшасы, фал ачар өчен, ике юл чатында туктап калыр: укларын селкетер, потларыннан сорар, җәнлек бавырына карап фал ачар.
Синең турындагы күренешләр – ялган, күрәзәлекләр – чын түгел: кылыч инде явызларның бугазына терәлгән, аларның соңгы көне җитте, җәза сәгате сукты аларның.
Көтүчесез калгач, алар төрле якка таралыштылар, кыргый җәнлекләргә азык булдылар.
«Мин Үземнең бар булуым белән ант итәм, – дип белдерә Хуҗа-Раббы, – сарыкларым, көтүчесез калып, табышка әйләнгән, кыргый җәнлекләргә азык булган, ә көтүчеләрем аларны эзләмәгән, бары үзләрен генә кайгыртып, көтү турында уйламаган».
Әнә шулай итеп, Исраил угыллары да байтак вакытлар дәвамында патшасыз, җитәкчесез, корбансыз, таш баганасыз һәм йорт илаһларысыз яшәячәк.
Әй Ягъкуб нәселе, Мин, һичшиксез, сезнең барыгызны бергә җыячакмын, Исраилнең исән калган халкын, һичшиксез, бергә туплаячакмын; сарыкларны – абзарга, көтүне көтүлеккә туплагандай, Мин аларны бергә җыячакмын, һәм бу урын кешеләр белән тулачак».
Кеше кулы ясаган поттан ни файда?! Пот-санәм – ялган остаз ул, нәрсәгә өйрәтә ала ул?! Аны ясаган һөнәрче үзе аңа иман итсә дә, аның илаһы – бары тик телсез сын гына.
Көтүен ташлап киткән алама көтүчегә – кайгы! Аның кулын вә уң күзен кылыч харап итсен! Кулы бөтенләй корып төшсен, уң күзе һични күрмәс булсын!
Раббы халкы көтүчесез калган сарыклар кебек булмасын өчен, ул, аларны әйдәп, алларыннан барыр иде һәм алып та кайтыр иде.
Ул халык төркемнәрен күреп кызганды: алар, көтүчеләре булмаган сарыклардай борчылган һәм таралган иделәр.
Ярга чыккач, Гайсә шактый зур халык төркемен күрде һәм аларны бик кызганды, чөнки алар көтүчесез сарыклар кебек иде. Шуннан аларны күп нәрсәләргә өйрәтә башлады.
һәм ул әйткән галәмәт яки могҗиза тормышка аша калса, шуннан соң әлеге пәйгамбәр моңарчы сез белмәгән башка илаһларга иярергә, аларга табынырга әйтсә,
теге вакытны Лаишка күзәтче булып килгән биш ир-егет үзләренең кардәшләренә: – Беләсезме, әлеге йортларның берсендә эфод, йорт илаһларының сыннары, пот һәм коеп эшләнгән санәм бар. Уйлагыз әйдә: алар белән нәрсә эшлибез? – диде.