1 «Язын, яңгыр сорап, Раббыга ялварыгыз: яшенле болытларны Раббы куып китерә, мул итеп яңгырны Ул яудыра, һәркемнең басуында иген үстерә.
Гилыгад җирендәге Тишбә шәһәрендә яшәүче Ильяс Ахабка болай диде: – Үзем табынган Исраилнең Раббы Алласы Үзе шаһиттыр: бу елларда җиргә чык бөртеге дә, яңгыр тамчысы да төшмәс! Төшә калса да, бары минем боерыгым буенча гына булыр.
Алар мине яңгыр көткән сыман көтеп алалар, язгы яңгыр тамчыларын йоткан кебек, сүзләремне йоталар иде;
бер халыктан – икенче халыкка, бер патшалыктан икенче патшалыкка күчеп йөрүчеләр иде.
Бөек яктырткычларны бар кылган Затка мактау-шөкерләр яудырыгыз, чөнки Аның мәрхәмәте мәңгелек.
Ул гомеребезне саклап калды, аягыбызга таеп китәргә бирмәде.
Шунлыктан аларны, зиннәтле муенса сыман, тәкәбберлек, горурлык чолгап алган, дорфалык исә алар өчен өс киеме кебек.
Патшаның нурлы күз карашы тормыш вәгъдә итә; аның илтифаты яз көнендәге беренче яңгыр болыты кебек.
Кырга чәчкән орлыгыгызга Раббы яңгырын яудырыр, җир китергән уңыш бик мул булыр. Шул чакта терлекләрегез иркен көтүлекләрдә утлап йөрер;
чөнки сусаган туфракка – су, корыган җиргә ташкыннар-елгалар агызам Мин, Үземнең Рухымны нәсел варисларыңа, фатихамны балаларыңа яудырам.
Мин аны ташландык хәлгә китерәм: аның ботакларын да кисмәсләр, җирен дә йомшартмаслар, аны күгән куагы, чәнечкеле билчән басып китәр; болытларга Мин ул урында бер тамчы яңгыр яудырмаска кушармын».
Ул аваз салуга, күкләр киңлегендә сулар шаулый башлый; җирнең читләреннән болытлар алып килә Ул, яшенле яңгырларын яудыра, Үзенең саклагычларыннан җилләр истерә.
Чит халыкларның илаһлары яңгыр җибәрә аламы?! Үзеннән-үзе күктән яңгыр коя аламы?! Моны эшләүче Син түгелме, Раббы Аллабыз?! Без Сиңа гына өметләнеп торабыз – боларның һәммәсен Син генә булдыра аласың.
күңелләреннән: „Раббы Аллабыздан куркып, Аны хөрмәтлик! Язын-көзен Ул безгә үз вакытында яңгырын яудыра, игенне урып-җыяр өчен, һәр елны вакыт бирә“, – дип әйтмәделәр.
Ул аваз салуга, күкләр киңлегендә сулар шаулый башлый. Җирнең читләреннән болытлар алып килә Ул, яшенле яңгырларын яудыра, Үзенең саклагычларыннан җилләр истерә.
Мин аларга һәм тавымның әйләнә-тирәсенә хәер-фатихамны бирәм; үз вакытында яңгырын җибәрәм, һәм ул хәер-фатиха яңгыры булыр.
Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: «Исраил халкының гозеренә Мин яңадан җавап бирәчәкмен һәм алар өчен менә нәрсә эшләячәкмен: кешеләрен сарыклар кебек –
Үзегез өчен тәкъвалык чәчегез – мәрхәмәт җыеп алырсыз, эшкәртелмәгән җирләрне сукалагыз. Хәзер Раббыны эзләр вакыт җитә; Раббы килсен, өстегезгә тәкъвалык яудырсын.
Шулай итеп, әйдәгез, Раббыны танып белик, Аны белергә-танырга омтылыйк; Аның безгә килүе көн дә таң аткандай ышанычлыдыр. Ул безгә яңгыр кебек, җирне сугарган язгы ләйсән кебек киләчәк».
Уракка төшәргә өч ай калганда, яңгыр бирмәдем сезгә; бер шәһәрдә яудырсам, икенчесендә яудырмый идем; бер урында басулар суга туенса, икенче урында сусызлыктан корып кибәр иде.
Ягъкуб нәселеннән исән калганнар – исәпсез-хисапсыз башка халыклар арасында Раббы иңдергән чык бөртеге, һичкем көтмәгәндә, һичкем чакырмаганда килеп, басуларны сугарып киткән яңгыр кебек булыр.
Ул көнне сез Миннән бернәрсә турында да сорамассыз. Сезгә хак сүз әйтәм: Минем исемем белән Атадан нәрсә генә сорасагыз да, Ул сезгә бирәчәк.
Мин утырттым, Апуллус су сипте, әмма үстерүен Аллаһы үстерде.
Күк сезнең баш өстегездә бакыр төсле кызган булыр, аяк астыгыздагы җир тимер кебек каты булыр.
Имандашлар, Хакимебез Гайсә килгәнче сабыр булыгыз. Игенче дә, көзге һәм язгы яңгырлар яуганчы, үз җиреннән сабырлык белән кыйммәтле уңыш көтә.