2 Хаклыгың белән йолып ал, арала мине, колагыңны куеп тыңла, коткар!
Раббыга мин кычкырып дәшәм, ялварулы аваз салам.
Аның авызында – бозыклык, ялган сүзләр генә, зирәклектән һәм яхшы гамәлләрдән баш тарта ул.
Исраилнең Раббы Алласына әзәлдән мәңгелеккәчә мактау-шөкерләр яусын! Амин, амин!
Ялваруыма Раббы колак салды, догамны кабул итте.
Хактыр: ялварып-инәлеп торган фәкыйрьне, яклаучысы булмаган мазлумны коткарыр ул.
Юксыл-мескенгә, фәкыйрьгә мәрхәмәтле булыр, мохтаҗның тормышын саклап калыр,
Хәзер инде Раббы сүзе аларга мондый булачак: «Сүз арты сүз, кагыйдә арты кагыйдә – аннан бераз, моннан бераз». Шуннан алар атлап барган уңайга артка егылып җәрәхәтләнәчәк, ятьмәгә эләгеп, тозакка төшәчәк.
Әйе, сиңа ачу саклаган һәркем оят вә хурлыкка калачак; сиңа каршы килүчеләр юкка чыгачак, һәлак булачак.
Гайсә: «Ул – Мин», – дигәч, алар артка чигенеп, җиргә егылдылар.