2 И Аллам, коткар мине! Ярдәмең белән ашык, и Раббым!
Сине караңгылык каплый бара, син һичнәрсә күрмисең, ташкын сулар башыңнан каплап китә.
Күкләр Раббының әмере белән бар булды, күк җисемнәре Аның авызыннан чыккан рухы-сулышы белән яратылды.
Юксыл-мескенне кайгыртучы бәхетледер! Казалы көнендә Раббы аны коткарып калыр,
менә, Яһүдә патшасы сараенда калган барлык хатын-кызларны Бабил патшасының гаскәрбашлары каршына алып чыгарлар. Шул хатын-кызлар: «Дусларың, алдап, сине күнәргә мәҗбүр итте, аякларың пычракка баткач, качып китте», – диләр.
Шуннан соң Иремияне тотып алдылар да, бау бәйләп, су җыя торган чокырга төшерделәр. Сакчылар йортының ишегалдында урнашкан бу чокыр патша углы Малкиянеке булып, анда инде су беткән, төбендә бары ләм генә калган иде. Иремия шул ләмгә кереп батты.
Сулар мине тәмам чорнап алды, төпсез упкын кочагына эләктем, башыма диңгез үләннәре уралды.
Яңгыр явып, елгалар ташып, көчле җилләр исеп, шул йортка ябырылган, әмма ул җимерелмәгән, чөнки таш нигез өстенә салынган булган ул.
