1 Җырчылар җитәкчесенә. Давытның мәдхиясе. Раббы Алла минем хакта онытмасын дип язылган.
Сине караңгылык каплый бара, син һичнәрсә күрмисең, ташкын сулар башыңнан каплап китә.
Тып-тын алар: сүз дә, сөйләү дә юк – көн вә төннең тавышы ишетелми.
Күкләр Раббының әмере белән бар булды, күк җисемнәре Аның авызыннан чыккан рухы-сулышы белән яратылды.
Җырчылар җитәкчесенә. Корах угылларының җыры. «Аламот» көенә.
Җырчылар җитәкчесенә: кыллы уен коралларында. Давытның мәдхиясе.
И Аллам, коткар мине! Ярдәмең белән ашык, и Раббым!
Җырчылар җитәкчесенә: «Гиттит» көенә. Асафның мәдхиясе.
Гаделлекне Мин – үлчәү бавы, ә дөреслекне кургаш асма итеп куям. Ялганны – сыену урыныгызны – боз сугачак, яшеренү урыныгызны су юып алып китәчәк.
Дәрьяларны кичеп чыкканыңда, Мин синең белән булырмын, елгаларны кичкәнеңдә, сулар сине батырмас, ут аша узганыңда янмассың: ялкыны сине өтеп алмас.
Сулар башымнан ук күмеп китә язды, «Беттем!» – дип уйладым мин.
Фәрештә миңа тагын болай диде: «Син күргән фахишә утырган сулар исә – халыклар, төркемнәр, милләтләр һәм телләр.