9 Раббы миңа әйтте: – Исраил белән Яһүдә йортының гөнаһлары бик зур, бу җир кан белән сугарылган, шәһәрдә бер тамчы да дөреслек юк; алар: «Раббы бу җирне ташлады, Раббы берни күрми», – диләр.
Яһүдә халкын гөнаһ юлына этәреп, аларны Раббы күзенә ятышсыз күренгән гамәлләр кылырга мәҗбүр итеп кенә калмыйча, Менашше, өстәвенә бер гаепсез бәндәләрнең җанын кыеп, Иерусалимне канга батырды.
Раббы Менашшены гафу кылырга теләмәде, чөнки ул, бер гаепсез адәмнәрнең җаннарын кыеп, Иерусалимне канга батырды.
Син исә әйтерсең: „Аллаһы нәрсә белсен?! Куе караңгылык эченнән Ул ничек хөкем итсен?!
Чөнки Ул – безнең Аллабыз, без исә – Аның кул астындагы халык, Аның утлавындагы сарыклар. Бүген Аның тавышына колак салсагыз иде:
И-и гөнаһлы кавем, җинаятькә баткан халык, явызлар токымы, бозык балалар! Раббыдан йөз чөереп, Исраилнең изге Алласын санга сукмыйча Аңа аркагыз белән борылдыгыз.
Ниятләрен, Раббыга күрсәтмәс өчен, тирәнгә яшергән, кыңгыр эшләрен караңгыда эшләп: „Кем күрсен, кем танысын безне?!“ – дип уйлаган бәндәләргә – кайгы!
Эшләреңне син явызлыгыңа таянып эшләдең, „Мине беркем күрми“, – дидең. Акылың вә белемең юлдан яздырды сине. Эчеңнән: „Мин генә! Миннән башка беркем юк!“ – дип уйладың.
Синең итәкләреңә бер гаепсез ярлы кешеләр каны ябышкан; әйтерсең, син аларны угрылык өстендә тоткансың. Шуңа да карамастан син:
Ләкин синең күзләрең дә, йөрәгең дә файда ягын гына карый, гаепсез кешенең канын түгү, җәберләү һәм талау турында уйлый».
Дошманнары, аңа баш булып, рәхәт чигә бүген, чөнки Раббы Сионны бихисап күп гөнаһлары өчен газапларга дучар итте; аның балалары әсир ителде – дошман куып алып китте.
Зынҗырлар ясагыз, чөнки бу җир канлы җинаятьләр белән сугарылган, шәһәр җәбер-золым белән тулган.
Раббы миңа әйтте: – Күрәсеңме, адәм углы: Исраил халкының өлкәннәре караңгыда, үзләренең сыннары куелган бүлмәләрдә нәрсә эшли? Чөнки алар: «Безне Раббы күрми, Раббы бу җирне ташлады», – диләр.
Ул миңа: – Күрәсеңме, адәм углы: Яһүдә йорты биредә кылган әшәкелекләр азмы әллә?! Алар җирне җәбер-золым белән тутыралар, Минем ачуымны арттыралар. Кара: алар агач ботагын Минем борын төбенә китерәләр.
Шуңа күрә Канун үз көчен җуйды, гаделлек юк бүтән. Яман кешеләр тәкъваларны җиңә, мәхкәмәләр нахак хөкем чыгара.
Ул көнне Мин, бер чыраг алып, Иерусалимнең бар җирен әйләнеп чыгармын, „Раббы яхшылык та, яманлык та кыла алмый“ дип, үз-үзләреннән канәгать булып утырган адәмнәргә җәзасын бирермен.
Шуңа күрә, дөнья яратылганнан алып түгелгән барлык пәйгамбәрләр каны өчен, бүгенге буын кешеләре хөкем ителер:
Чөнки беләм: үлемемнән соң сез, бозыклыкка бирелеп, мин күрсәткән юлдан читкә тайпылырсыз. Раббы күзенә ятышсыз күренгән гамәлләр кылып, Аның ачуын чыгарган өчен, киләчәктә сезне бәла-казалар көтә.
Бу кире һәм азгын буын Аның алдында бозыклыкка бирелде – хурлыкка калган бу кешеләр инде Аның балалары түгел.