8 Тиздән өстеңә ярсуымны түгәрмен, ачуымны алырмын синнән, йөргән юлларыңа карап хөкем итәрмен, барлык әшәкелекләрең өчен хисап тотарсың!
– Барыгыз, минем хакка, Исраил белән Яһүдәдә калган халык хакына әлеге табылдык китапта язылган сүзләр турында Раббыдан сорап белешегез; Раббының безгә кабынган ачуы зурдыр, чөнки ата-бабаларыбыз Аның сүзенә колак салмадылар – әлеге китапта язылганнар буенча гамәл кылмадылар, – дип боерды.
Син безгә икмәк урынына күз яше ашаттың, су урынына күп итеп күз яше эчердең.
шуның өчен Ул аларга Үзенең дөрләп янган ярсуын яудырды – рәхимсез сугыш ачты; ялкын аларны бөтен яктан чорнап-өтеп алса да, алар аңламадылар һәм йөрәкләре белән төшенмәделәр.
Әйткәннәремне тыңламаган өчен, Мин сине, балаларыңны вә хезмәтчеләреңне җинаятьләрегезгә күрә җәзалармын! Мин сезгә дә, Иерусалим вә Яһүдә халкына да Үзем әйткән бөтен бәла-казаларны җибәрермен!“»
Шуңа күрә Хуҗа-Раббы болай ди: – Менә, Минем ачу-ярсуым бу җиргә, кешеләргә вә хайваннарга, кырда үскән агачларга вә җир биргән җимешләргә түгелә, һәм ул мәңге сүнмәс ялкын булып дөрләр.
Раббы Үзе ниятләгәнне тормышка ашырды, борынгы заманнарда боерган сүзен җиренә җиткерде; сине һич кызганмый бөлгенлеккә төшерде, авыр хәлеңне күргән дошманыңны сөендерде, аның көч-куәтен арттырды.
Дошман сыман, Үзенең җәясен киерде, уң кулын атарга әзер тотты, күзгә күркәм бар нәрсәбезне дошман явы сыман һәлак итте; Сион-кыз чатырына Үзенең ярсуын уттай яудырды.
Раббының каһәре кайнап ташыды: ачуыннан ярсып, Сионны Ул утка тотты, шул ут шәһәрне нигезе белән бергә йотты.
Ә инде йөрәге кабахәт нәрсәләргә вә әшәке потларга береккән кешеләргә Мин, кылган гамәлләренә күрә, җәзаны үз башына төшерермен. Бу – Хуҗа-Раббы сүзе.
Әгәр Мин, ул җирдәге кешеләрне вә терлекләрне юк итәр өчен, үләт чире һәм кан койдыргыч ярсуымны җибәрсәм,
Үзеңнең яшь чагыңны искә алмаган һәм кылган гамәлләрең белән ачуымны чыгарган өчен, менә, шул гамәлләреңне үз башыңа кайтарачакмын, – дип белдерә Хуҗа-Раббы. – Эшләгән әшәкелекләреңә өстәп, син азгынлыкка да бирелмәдеңме әллә?!
Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: «Килешүне бозып антыңны үтәмәгән өчен, кылган гамәлләреңә карап, Мин синең белән шулай эшлим.
Шуңа күрә, Исраил халкы, Мин сине хөкем итәм, һәркемне барган юлы буенча хөкем итәм, – дип белдерә Хуҗа-Раббы. – Абындыручы гөнаһларыгыз үзегезне һәлак итмәсен өчен тәүбәгә килегез, барлык җинаятьләрегездән ваз кичегез.
Ләкин Исраил халкы чүлдә Миңа каршы баш күтәрде; Минем кагыйдәләрем буенча гамәл кылмады һәм кануннарымны үтәмәде (гәрчә аларны үтәгән кеше исән калган булыр иде), Минем шимбә көннәремне дә тәмам бозды; шуннан Мин, ярсуымны аларга яудырачакмын һәм аларны чүлдә һәлак итәчәкмен, дидем.
Ләкин аларның угыллары да Миңа каршы баш күтәрде: алар Минем кагыйдәләрем буенча гамәл кылмады һәм кануннарымны җиренә җиткереп үтәмәде (гәрчә аларны үтәгән кеше исән калган булыр иде), Минем шимбә көннәремне бозды. Шунда Мин, чүлдә алар өстенә ярсуымны түгәчәкмен, ачуымны алардан алачакмын, дидем.
Үземнең бар булуым белән ант итәм, – дип белдерә Хуҗа-Раббы, – сезнең өстән Мин, көчле кулымны җәеп, ярсу белән хакимлек итәчәкмен.
Ләкин алар Миңа каршы баш күтәрделәр һәм Мине тыңламадылар; беркем дә үзенең күз алдыннан кабахәт нәрсәләрне алып ташламады һәм Мисыр потларына табынудан туктамады. Шунда Мин, ачуымны вә ярсуымны Мисыр җирендә алар өстенә түгәчәкмен, дидем.
Шуңа күрә Үземнең ачуымны алар өстенә яудырам, ярсулы утым белән аларны юк итәм, кылган гамәлләре өчен җәзасын үзләренә кайтарам». Бу – Хуҗа-Раббы сүзе.
Мин, Раббы, әйттем моны. Минем гамәл кылыр вакытым җитте. Мин Үземне тыймам, аяусыз һәм рәхимсез булырмын. Йөргән юлларың, кылган эшләрең буенча хөкем ителерсең син». Бу – Хуҗа-Раббы сүзе.
Ярсуымны Мисыр кальгасы Пелүсимгә түгәм, Фиваның күп санлы халкын юк итәм.
Ә сез: «Хуҗа-Хаким юлы дөрес түгел!» – дисез. Мин сезнең һәркайсыгызны кылган эшләренә карап хөкем итәчәкмен, Исраил халкы.
Ерактагылар үләт чиреннән, якындагылар кылычтан һәлак булыр; исән калганнар ачлыктан үләр – алардан Мин ачуымны шулай алачакмын.
Патша хәсрәтләнер, түрәләр өметен өзәр, халыкның куллары калтырар. Мин аларның кылган гамәлләренә карап җәзасын бирермен, үз кагыйдәләре буенча хөкем итәрмен, һәм алар Минем Раббы икәнемне белерләр».
Кызганып тормам Мин сине, ярлыкамам, йөргән юлларың вә әшәкелекләрең өчен җәзасын бирермен. Шул чагында Минем – Раббы, җәза бирүче Зат икәнемне белерсең.
Шуңа күрә Мин аларны кызганмаячакмын да, ярлыкамаячакмын да; Мин бары алар кылган гамәлләрне генә үз башына кайтарачакмын.
Шәһәр халкы кырылып барганда, мин, берьялгызым калып, йөзем белән җиргә капландым һәм: – Йа Хуҗа-Раббы! Иерусалимгә ачуыңны яудырып, Исраилдә исән калганнарның һәммәсен дә һәлак итәрсең микәнни?! – дидем.
Бөтен Исраил халкы Синең Кануныңны бозды һәм, тавышыңны ишетмәс өчен, Синнән читкә борылды. Сиңа каршы гөнаһ кылган өчен, Аллаһы колы Муса канунында язылган ләгънәт-каргышлар безгә төште.
Әлеге хаким, бик күп халыклар белән җиде елга килешү төзеп, килешенгән вакытның яртысы җиткәнче үк, корбан-бүләкләр китерүне туктатыр һәм Изге йортка нәҗес бер нәрсә кертеп урнаштырыр. Бу хәл Изге йортны вәйран итүче хакимнең алдан билгеләп куелган һәлакәтенә кадәр дәвам итәр.
Әнкәсенең карынында чакта ук Ягъкуб үз карендәшен үкчәсеннән эләктерде, үсеп җиткәч исә, Аллаһыга каршы көрәште,
Яһүдә башлыклары ызан ташларын күчереп куючылар кебек булды, алар өстенә Мин, ташкын сулар яудыргандай, ярсуымны яудырырмын.
Аның ярсуына кем каршы тора алсын?! Кайнап торган ачуына кем түзсен?! – Ут ялкыныдай ябырылган ачуыннан Аның кыялар җимерелә!
Аллаһының ачу касәсендәге ярсулы шәрабын, су кушылмаган шәрабын эчәчәк. Ул кеше изге фәрештәләр һәм Бәрән алдында ут белән күкерт эчендә газапландырылачак.