26 Бәла артыннан бәла килер, бер имеш-мимеш икенчесен тудырыр, пәйгамбәрләрдән илаһи күренешләр сорарлар, руханилар канун өйрәтүдән туктар, өлкәннәр киңәш бирә алмас.
Раббы кулында мөлдерәмә касә, касәдә тәмләткечләр салынган куәтле шәраб күбекләнеп тора; җир йөзенең барлык яман бәндәләре шул касәдән Раббы салып биргән ачы шәрабны төбенә кадәр эчәргә мәҗбүр булыр.
Өстеңә бәла киләчәк синең – сихер белән котыла алмассың, афәт ябырылачак – син аңардан качалмассың; кинәттән, көтелмәгән һәлакәт килер сиңа.
Шуннан соң кайбер кешеләр: – Әйдәгез, Иремиягә каршы яшерен эш оештырабыз! Үгет бирүче руханиларга, киңәш бирүче акыл ияләренә, Раббы сүзен игълан итүче пәйгамбәрләргә кытлык булмаячак бездә. Аны телебез белән җиңик, сүзләренә колак салмыйк! – диделәр.
Сәдыкыйя патша аны алырга җибәрде. Иремияне сарайга алып килделәр, һәм патша, башкаларга сиздермичә генә, аңардан: – Раббыдан берәр хәбәр бармы? – дип сорады. – Бар! – диде Иремия. – Син Бабил патшасы кулына төшәрсең, – диде.
Бәла артыннан бәла ябырыла, бөтен җир вәйран хәлдә; күз ачып йомган арада – чатырларым, мизгел эчендә чатырларымның пәрдәләре таланды.
Шәһәр капкалары җиргә батып керде, Раббы аларның бикләрен ватып-җимереп ташлады. Сион патшасы, аның түрәләре, сөрелеп, чит халыклар арасында яшәп калды. Раббы кануны инде өйрәтелми, Сион пәйгамбәрләренә дә Раббыдан күренешләр ирешмәс булды.
Раббы миңа әйтте: – И адәм углы! Менә, болар явыз ниятле кешеләр, шәһәргә начар киңәш бирәләр:
– И адәм углы! Исраил җирендәге «Көннәр үтә тора, ә Аллаһыдан иңгән һәртөрле күренешләр тормышка ашмый» дигән сүзләрегез – нинди гыйбарә ул?
Минем янга Исраил өлкәннәреннән берничә кеше килеп, каршыма утырды.
Синнән: «Нигә сыкранасың?» – дип сорарлар, син: «Алда көткән хәбәрдән, – диярсең. – Шуннан соң һәр йөрәк эрер, барлык куллар салынып төшәр, һәртөрле рух хәлдән таяр, тезләр су өсте кебек дерелдәп торыр. Шул көннәр якынлаша, болар һәммәсе дә булачак». Бу – Хуҗа-Раббы сүзе.
Руханиларың Минем канунымны боза һәм изге әйберләремне хур итә, гади әйбердән изге әйберне аермый, нәҗес белән чиста арасында нинди аерма барын өйрәтми, Минем шимбә көннәремне санламый; Мин алар арасында хур ителәм.
Минем халкым, гадәттәгечә, синең каршыңа утырып, сүзләреңне тыңлый, әмма аларны үтәми. Аларның телендә ялагайлану, ә йөрәкләре хәрәм малга тартыла.
Мин өйдә утыра идем. Яһүдә өлкәннәре да минем янда иде. Бу хәл алтынчы елның алтынчы аенда, айның бишенче көнендә булды. Анда миңа Хуҗа-Раббы кулы иреште.
Әгәр дә сез, шуларга да карамастан, Мине тагын да тыңламасагыз, гөнаһларыгыз өчен җәзамны җиде мәртәбә арттырырмын.
Әгәр шуннан соң да, киреләнеп, Мине тыңларга теләмәсәгез, гөнаһларыгыз өчен җәзамны янә дә җиде мәртәбә арттырырмын.
«Менә шуңа күрә өстегезгә бастырып караңгылык, төн килә, һәм сез гаиптән хәбәрләр бирә, күрәзәлек итә алмассыз. Пәйгамбәрләр өчен кояш батар, көн караңгылыкка чумар».
Руханилар Аллаһы турында белем бирергә, кешеләр исә алардан Канун өйрәнергә тиеш, чөнки руханилар – Күкләр Хуҗасы Раббының илчеләредер.
Шуның өчен Мин дә сезне бөтен халык алдында хур итәм һәм кимсетәм, чөнки сез Минем юлдан бармыйсыз, Канун эшләрендә икейөзлелек белән гамәл кыласыз.
Аларга Мин бер-бер артлы бәла-казалар җибәрермен, бөтен укларымны аларга атып бетерермен.
Яшүсмер Шемуил Эли янында Раббыга хезмәт итүендә булды. Ул көннәрдә Раббы нинди дә булса сүз белән бик сирәк мөрәҗәгать итә, илаһи күренешләр дә еш булмый иде.