24 Мин бирегә иң явыз халыкларны китерәчәкмен, һәм алар биредәге йортларны үз кулына төшерәчәк. Мин көчлеләрнең тәкәбберлеген бетерәчәкмен, аларның изге урыннары нәҗесләнәчәк.
Шулай итеп, Йосыф бөтен Мисыр мәмләкәтендә шул вакыттан алып бүгенгәчә гамәлдә булган канунга нигез салды: каһиннәр кулындагы җир биләмәләреннән кала, илдәге һәр җир биләмәсеннән алынган ашлыкның биштән бере фиргавенгә бирелергә тиеш булды.
Ә фәкыйрь-юксылларга хәерчелектән чыгарга булыша, гаиләләрен сарык көтүедәй ишәйтә.
Абруй-дәрәҗә инсаннарга көнчыгыштан да, көнбатыштан да, чүл тарафыннан да килмәс.
Чөнки Раббы Алла – кояш һәм калкан ул! Аллаһы – илтифат күрсәтүче, дан-шөһрәт вә бәрәкәт бирүче, хак юлда йөргәннәрне игелегеннән мәхрүм итмәүче!
Әнә, үлеләр дөньясы, тәмам киңәеп, авызын чамадан тыш зур итеп ачкан: Иерусалимнең аксөякләре дә, гади халкы да, кәеф-сафа сөрүчеләр дә – һәммәсе шунда убылып төшәчәк.
Чүлдәге шәрә калкулыклар буйлап баскынчылар килә; Раббы кылычы илнең бер читеннән икенче читенә кадәр бар нәрсәне кырып бара, һичбер җан иясенә тынычлык юк.
Үзеңнең гаебең аркасында Мин биргән биләмәдән мәхрүм булырсың. Мин сине дошманнарыңа, үзең белмәгән илгә коллыкка озатам, чөнки син ачуымны кабыздың, һәм ул мәңге янып торыр!»
Әнә, чытырманлыктан чыккан арыслан сыман, халыкларны кыручы үз урыныннан кузгалды. Ул синең җиреңне, Яһүдә, чүлгә әйләндерергә дип килә – синең шәһәрләрең җимереләчәк, кешесез калачак.
Аларның йортлары, шулай ук басу-кырлары вә хатыннары бүтәннәргә күчәчәк, чөнки Мин Үземнең кулымны бу илдә яшәүче кешеләргә каршы күтәрәм, – дип белдерә Раббы. –
биләмә җиребез – читләргә, йортларыбыз ят кешеләргә күчте.
– И адәм углы! Йөзеңне Иерусалим ягына бор һәм изге урыннарга карап сүзеңне әйт, Исраил җиренә пәйгамбәрлек ит,
ачуымны синең өскә яудырачакмын, сиңа утлы сулышымны өрәчәкмен, сине кешеләр үтерүдә тәҗрибәсе зур булган рәхимсез затлар кулына тапшырачакмын.
– Исраил халкына, Хуҗа-Раббы болай дип әйтә, диген: «Менә, Мин Үземнең изге йортымны – сез горурланган ныгытманы, күзегезгә ямь, җаныгызга шатлык булган нәрсәне нәҗеслим, сез калдырып киткән угыл-кызларыгыз кылычтан һәлак булыр.
Мин сиңа каршы чит халыкны җибәрәм, халыклар арасында алар иң рәхимсезе, һәм алар синең күркәмлегеңә вә акылыңа каршы кылычларын кыныннан чыгарачак һәм затлылыгыңны хур итәчәк;
Бу җирне Мин коры чүлгә әйләндерермен, аның горур егәре юкка чыгар, Исраил таулары бушап калыр – алар аша үтеп йөрүчеләр булмас.
Андыйларның бар мөлкәте таланып, йортлары ташландык бер хәлгә килер. Аларга үзләре салган йортларда яшәргә, үзләре үстергән йөземнең шәрабын татырга насыйп булмас».