2 – Син, адәм углы, Хуҗа-Раббы Исраил җиренә болай дип әйтә, диген: «Һәлакәт! Җирнең дүрт почмагына һәлакәт килде.
Аллаһы Нухка әйтте: – Бөтен кешелек дөньясын юк итәчәкмен! – диде. – Чөнки кешеләр аркасында җир йөзе явызлык белән тулды.
мәзбәхләрне, алиһә Аширә хөрмәтенә куелган баганаларны юк итте, потларны көл-тузанга әйләндерде, Исраил җирендәге хуш исле сумала-майлар көйрәтү мәзбәхләрен кырып бетерде; аннары Иерусалимгә әйләнеп кайтты.
Син: „Мәңге хуҗабикә булачакмын!“ – дидең, моның нәрсә белән бетәсен уйламадың да, фикер дә йөртеп карамадың.
Кайчангача җир кайгырып, кырларда үлән кибеп ятар? Шул җирдә яшәүче кешеләрнең явызлыгы аркасында хайваннар вә кошлар һәлак була, чөнки бу адәмнәр: «Безнең юлларны Ул күрми», – диләр.
пәйгамбәрләр ялган хәбәр сөйли, руханилар алар сүзе буенча хакимлек итә, ә Минем халкым моңа каршы килми. Шушыларның бөтенесенә чик куелгач, ниләр кылырлар икән?
Әй син, зур сулар янында яшәүче, бай хәзинәгә ия булган шәһәр! Соңгы сәгатең сукты, гомер җебең өзелде синең.
Итәгенә нәҗес ябышса да, киләчәген кайгыртмады ул; аның түбән тәгәрәве коточкыч булды, һәм һичберкем аны юатмады. «Йа Раббым, күр минем газапларны, күз сал – дошманнарым тантана итә!» – ди Иерусалим.
Безнең һәр адымыбызны күзәтеп тордылар – без урамда йөри алмадык; соңгы сәгатебез якынлашты, көннәребез инде санаулы – гомеребезнең ахыры җитте!
Мин пәйгамбәрлек иткән чакта, Бенаяһ углы Пелатия үлде. Мин, җиргә йөзтүбән капланып, бөтен тавышыма: – Йа Хуҗа-Раббым! Исраилнең исән калган халкын бөтенләй юк итәрсең микәнни?! – дип кычкырдым.
– И адәм углы! Исраил җирендәге «Көннәр үтә тора, ә Аллаһыдан иңгән һәртөрле күренешләр тормышка ашмый» дигән сүзләрегез – нинди гыйбарә ул?
– И адәм углы! Йөзеңне Иерусалим ягына бор һәм изге урыннарга карап сүзеңне әйт, Исраил җиренә пәйгамбәрлек ит,
И син, Исраилнең җинаятьчел явыз хакиме, синең көнең килде, җәза сәгатең сукты синең!
Тәкъва һәм явыз кешене юк итәр өчен, Минем кылычым, кыныннан чыгып, көньяктан төньякка кадәр һәртөрле җан иясенә юнәлер.
Синнән: «Нигә сыкранасың?» – дип сорарлар, син: «Алда көткән хәбәрдән, – диярсең. – Шуннан соң һәр йөрәк эрер, барлык куллар салынып төшәр, һәртөрле рух хәлдән таяр, тезләр су өсте кебек дерелдәп торыр. Шул көннәр якынлаша, болар һәммәсе дә булачак». Бу – Хуҗа-Раббы сүзе.
Исраилиләр белән гомер буе дошманлашып яшәвең, аларга бәхетсезлек килгәндә, җәза сәгате сукканда, кылыч күтәрүең өчен,
Аллаһыдан ирешкән күренешләрдә Ул мине, Исраил җиренә китереп, бик биек тау башына бастырып куйды. Тауның көньяк битләвендә шәһәр йортларына охшаган биналар күрдем.
Миңа Раббы сүзе килеп иреште:
Инде менә соңгы сәгатең сукты, синең өскә ачуымны яудырачакмын, йөргән юлларыңа карап хөкем итәчәкмен, барлык әшәкелекләрең өчен җавап бирергә мәҗбүр итәчәкмен.
Нинди дәһшәтле көн! Раббы көне җитеп килә, ул инде бик якын! Кодрәт иясе бу көнне һәлакәт яудырачак!
Бәйрәмнәрегезне – олы хәсрәткә, җырларыгызны аһ-зарга әверелдерермен, тупас тукымага төренергә, һәммәгезне чәчен кырырга мәҗбүр итәрмен. Бердәнбер углын югалткан ата-ана сыман күз яшьләре түгәрсез; һәм бу көн ахыргача кайгы көне булыр».
– Син нәрсә күрәсең, Амос? – дип сорады миннән Раббы. Мин: – Кәрзин тулы өлгергән җимеш күрәм, – дидем. Шунда Раббы: «Халкым Исраилнең дә соңгы көне килеп җитте, моннан ары Мин аны кызганмаячакмын! – диде. –
Сез якындагы сугышлар авазын һәм ерактагы сугышлар хакында хәбәрләр ишетерсез – карагыз, курыкмагыз! Шулай булырга тиеш. Әмма моның белән генә бетмәс әле:
Ул әйтте: „Алардан йөз чөерермен дә ахырда үзләренә нәрсә буласын күрермен. Алар бит сатлык буын, ышанычсыз балалар.
Һәр нәрсәнең ахыры якынлаша, шуңа күрә дога кыла алу өчен, аек фикерле һәм тотнаклы булыгыз.
һәм җирнең бар якларындагы халыкларны, ягъни Гог һәм Магог халыкларын алдап, сугышка җыяр өчен чыгачак. Аларның саны диңгез комыдай күп булыр.
Шуннан соң мин җирнең дүрт почмагында торучы дүрт фәрештәне күрдем. Алар, җиргә, диңгезгә һәм бер генә агачка да исмәсен дип, җирнең дүрт җилен тотып торалар иде.