14 Быргы кычкыртуга һәммәсе әзер булып торса да, беркем сугышка бармас, чөнки аларның бөтен өеренә бик нык ачуым чыкты.
Чүлдәге шәрә калкулыклар буйлап баскынчылар килә; Раббы кылычы илнең бер читеннән икенче читенә кадәр бар нәрсәне кырып бара, һичбер җан иясенә тынычлык юк.
Бөтен илдә быргы кычкыртыгыз, Яһүдәдә игълан итегез, Иерусалимдә белдерегез: «Җыеныгыз, ныгытылган шәһәрләргә китик! – дип сөрән салыгыз. –
Ил өстендә байрак күтәрегез, халыкларга быргы кычкыртыгыз! Халыкларны Бабилгә каршы орышка әзерләгез, аңа каршы Арарат, Минни вә Ашкеназ патшалыкларын чакырыгыз, гаскәрбашы билгеләгез, саранча чирүедәй исәпсез-хисапсыз атларыгызны юнәлтегез!
Әй Беньямин кешеләре, Иерусалимнән качыгыз! Тыкуа шәһәрендә быргы кычкыртыгыз! Бәйт-Һаккеремда учак ягып кисәтегез! – Төньяктан әнә афәт вә зур һәлакәт яный!
Шуңа күрә эчемдә Раббыныкына тиң ярсу кайный, аны башкача тыеп тора алмыйм». Раббы болай ди: «Шул ачу-ярсуымны урамдагы балалар, җыелып торган яшь егетләр өстенә түк! Ир белән хатын да, соңгы көннәрен яшәүче карт та аңардан качып котылмас.
Шуңа күрә Хуҗа-Раббы болай ди: – Менә, Минем ачу-ярсуым бу җиргә, кешеләргә вә хайваннарга, кырда үскән агачларга вә җир биргән җимешләргә түгелә, һәм ул мәңге сүнмәс ялкын булып дөрләр.
Ачуыннан ярсып, Хуҗа-Хаким Исраилнең көч-мөгезен сындырды, дошманнарының күз алдында Исраилне саклаучы уң кулын читкә алды һәм, әйләнәсендәге бар нәрсәне ялмап барган ут сыман, Ягъкуб нәселен яндырып-көйдерде.
Дошман сыман, Үзенең җәясен киерде, уң кулын атарга әзер тотты, күзгә күркәм бар нәрсәбезне дошман явы сыман һәлак итте; Сион-кыз чатырына Үзенең ярсуын уттай яудырды.
Сезгә һөҗүм итүче дошманга каршы үз җирегездә сугышка чыкканда, кузгалу турында быргылар кычкыртыгыз. Шул чакта сез Раббы Аллагыз тарафыннан искә алынырсыз һәм дошманнарыгыздан котылып калырсыз.