4 Бөтен гаскәрләрең вә янәшәңдәге бар халыклар белән бергә син Исраил тауларында һәлак булырсың; сине һәртөрле ерткыч кошларга вә кыргый җәнлекләргә азык итеп бирермен.
Күкләр Хуҗасы Раббы ант итеп әйтте: «Мин ничек ниятләсәм, һичшиксез шулай булачак, Мин ничек билгеләсәм, шул тормышка ашачак.
Ашшурны Үз җиремдә юк итәчәкмен, Үз тауларымда таптап бетерәчәкмен! Ул кидергән камыт халкым муеныннан салдырылыр, ул салган йөк иңнәреннән алыныр.
Аларга Мин, – диде Раббы, – дүрт төрле җәза: үтерер өчен кылыч, сөйрәп алып китәр өчен этләр, ашап бетерер һәм юк итәр өчен күк кошлары вә кыргый җанварлар җибәрермен.
Ул көнне бөтен җир йөзе, бер читеннән икенче читенә кадәр, Раббы һәлак иткән кешеләрнең мәете белән тулыр; мәрхүмнәрне кызганып елаучы да, җыеп-җыештырып җирләүче дә булмас; җир өстендә тирес кебек ятар алар.
сине вә синең елгаларыңнан чыгарылган барлык балыкларны чүлгә илтеп ыргытам, син ачык кырда ятып калачаксың, сине күтәреп алмаячаклар; сине җирдәге җәнлекләргә вә һавадагы кошларга азык итеп бирермен.
Син аларга менә нәрсә дип әйт: «Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: „Мин Үземнең бар булуым белән ант итәм: бушап калган җирләрдә яшәүчеләр кылычтан үләр, ачык кырда булганнарны җәнлекләргә ризык итеп бирермен; ә ныгытмаларда вә мәгарәләрдә яшәүчеләр үләт чиреннән һәлак булыр.
Синең тауларыңны мәет белән тутырам; калкулыкларыңда, үзәннәреңдә, барлык тарлавыкларыңда кылычтан һәлак булганнар егылып ятачак.
Барлык тауларым буйлап Гогка каршы кылыч җибәрәчәкмен, – дип белдерә Хуҗа-Раббы, – һәммәсе бер-берсенә кылыч күтәрер.
Син ачык кырда ятып калырсың, чөнки моны Мин әйттем, – дип белдерә Хуҗа-Раббы. –
Томырылып, атлы гаскәр килә, кылычлар ялтырый, сөңгеләр ялык-йолык итә. Күпме кеше үтерелгән! Мәетләр өелеп ята, бихисаптыр алар – мәетләргә абынып йөриләр.