3 Ашшурга кара: матур ботаклы, күләгәле ябалдашы булган, биек Ливан эрбете иде ул; очы да болытлар арасында иде.
Син үзеңнең колларың аша Хуҗа-Хакимне хурладың һәм: „Күп санлы арбаларым белән биек тау башларына, Ливанның кеше аяк басмаган сыртларына күтәрелдем, андагы биек-биек эрбет агачларын, гүзәл кипарисларны кистем, тауның иң очына, урманнарның үзәгенә барып җиттем;
Су буенда үскән, тамырларын елгага таба җәйгән агач кебек булыр ул: эссе көннәр аны куркытмас, яфраклары һәрчак яшел калыр; ел коры килгәндә дә борчылмас ул, җимеш бирүдән дә туктамас.
Шулай итеп, Күкләр Хуҗасы Раббы, Исраил Алласы, болай ди: „Менә, Мин Ашшур патшасын җәзалаган кебек, Бабилнең патшасын һәм аның җирен җәзалармын.
Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: «Мин, биек эрбет агачының очыннан бер ботакны алып, аны Үзем утыртырмын; агачның очыннан яшь бер үсентене сындырып алып, биек, мәһабәт тау башына утыртырмын.
Нык ботаклары хөкемдар таягы булырдай иде, куе яфраклары арасыннан югарыга үрләде; үзенең биеклеге, ботакларының күплеге белән аерылып торды ул.
Шунлыктан Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: „Биек булып үскәнгә, очы да болытларга кадәр ашканга, биеклеге белән масайганга күрә,
Упкынга төшүчеләр белән бергә үлеләр дөньясына аны озатканда, аның ауган тавышыннан Мин халыкларны калтыранырга мәҗбүр иттем. Шуннан түбәнге дөньяда барлык Гадән агачлары – Ливанның иң затлы, иң әйбәт, мул итеп сугарылган агачлары тынычланып калды.
Аның күләгәсендә яшәгән теләктәш халыклар да, аның белән бергә үлеләр дөньясына күчеп, кылычтан һәлак булганнарга кушылды.
Кырдагы барлык агачлардан озынрак булып үсте ул, мул судан ботаклары озын, куе булып үсте.
Аның ботаклары арасында төрле кошлар оя корды, барча кыргый җәнлекләр ябалдашы астында бала чыгарды, аның күләгәсендә күп санлы халыклар көн күрде.
Аллаһы бакчасындагы эрбетләр аның белән ярыша, кипарис, чинар ботаклары аның ботаклары белән тиңләшә алмады – Аллаһы бакчасындагы бер агач та аның кебек гүзәл түгел иде.
Ашшур да бөтен гаскәре белән шунда ук: кылычтан егылган сугышчыларының каберләре белән уратып алынган ул.
Түшәктә ятканда мин төшемдә тагын шуны да күрдем, – дидем аңа. – Менә, күкләрдән күзәтүче изге бер фәрештә иңде дә
Ләкин агачның төп тамырын җирдә калдырыгыз, һәм ул, тимер вә бакыр зынҗырлар белән уралган килеш, басу үләне арасында күк чыгы белән сугарылсын һәм хайваннар белән бергә үлән арасында кала бирсен.
Түшәгемдә ятканда миңа мондый күренешләр иңде: менә, җирнең кыл уртасында хәйран биек агач үсеп утыра имеш.
Аннары Ул Үзенең кулын төньяк тарафка сузар – Ашшурны юк итәр: Ниневә шәһәрен хәрабәгә, чүл кебек корып кипкән урынга әйләндерер.
«Ач капкаларыңны, Ливан, эрбет агачларыңны ут ашасын!
Әй кипарис, үкереп ела, чөнки эрбет агачы ауды, мәгърур агачлар харап булды; үкереп елагыз, Башан имәннәре, чөнки үтеп йөрмәслек урманнар киселде.
Күгән куагы агачларга: «Әгәр сез дөрестән дә мине үзегезнең патшагыз итеп билгелисез икән, ярый, килегез, минем күләгәмдә сыеныр урын табыгыз. Әгәр инде риза түгел икәнсез, күгән куагыннан ялкын күтәрелеп, Ливан эрбетләрен яндырып бетерер!» – дигән.