26 Мин синең телеңне аңкавыңа ябыштырырмын, һәм син телсез калачаксың, син аларны фаш итүче булмаячаксың, чөнки алар – фетнәчел йорт.
Раббы югарыда: мескен мазлумны да күрә Ул, тәкәбберне дә ерактан ук абайлый.
Әй күк, тыңла, әй җир, колак сал! Раббы болай ди: «Мин балаларны тәрбияләп үстердем, ә алар Миңа каршы баш күтәрделәр.
Ә син билеңне әйбәтләп бу да әзерлән, урыныңнан тор һәм Мин кушканнарның барын да аларга җиткер. Син алардан курыкма, юкса алар күз алдында Мин сине Үзем дәһшәткә салачакмын.
Шәһәр капкалары җиргә батып керде, Раббы аларның бикләрен ватып-җимереп ташлады. Сион патшасы, аның түрәләре, сөрелеп, чит халыклар арасында яшәп калды. Раббы кануны инде өйрәтелми, Сион пәйгамбәрләренә дә Раббыдан күренешләр ирешмәс булды.
– И адәм углы! Син фетнәчел халык арасында яшисең; аларның күзләре бар, ләкин күрмиләр, колаклары бар, ләкин ишетмиләр, чөнки алар фетнәчел халык.
Ә син, адәм углы, сөргенгә китү өчен, үзеңә кирәкле әйберләрне әзерлә, көн уртасында алар күз алдында күченеп кит, алар күз алдында бүтән җиргә күчен; шуннан соң алар, бәлки, акылларына килерләр, гәрчә фетнәчел йорт булсалар да.
Ул көнне, синең телең ачылып, аның белән сөйләшә башларсың, инде бүтән дәшми тормассың, алар өчен билге булырсың, һәм Минем Раббы булуымны белерләр.
Ләкин кичен, бу кеше килергә бер көн кала, мин үз өстемдә Раббының кулын тойдым, һәм Раббы минем авызымны ачты; бу хәл иртәгесен теге кеше килгәнче булды. Авызым ачылгач, мин инде дәшми тормадым.
Ул шушы сүзләрне сөйләгән чакта, мин, йөзем белән җиргә капланган килеш, өнсез-тынсыз булдым.
Эфраим үз потларына ябышып ята – шулай үз юлыннан бара бирсен ул!
«Беркем дә икенче берәүне хөкем итмәсен, гаеп ташламасын; ә Минем дәгъвам исә сезгә, руханилар:
Шәһәр капкасы янында, мәхкәмәдә, фаш итүне яратмыйсыз сез, хак сүз әйтүчедән чирканасыз.