17 – И адәм углы! Мин сине Исраил халкына сакчы итеп куйдым, һәм син Минем авызымнан чыккан сүзләрне тыңларсың, Исраил халкын Минем исемемнән кисәтерсең.
үз шәһәрендә көн күрүче кардәшләрегез нинди генә дәгъва белән мөрәҗәгать итмәсен: үтерешме ул яисә канун, боерык, кагыйдә, карар үтәүгә кагыламы, Раббы алдында гаепле булмасыннар өчен, сез аларны кисәтегез, шул чагында сезгә һәм кардәшләрегезгә Аның ачуы чыкмас; шулай эш иткәндә гаепсез булырсыз.
Шәһәр буйлап йөргән сакчыларга мин юлыктым: «Очратмадыгызмы минем җан сөйгәнемне?»
Төнге шәһәр сакчылары мине тотып алдылар да канга батырганчы кыйнап ташладылар, өстемнән бөркәнчегемне алып киттеләр дивар сакчылары.
Чөнки Хуҗа-Хаким миңа болай диде: «Бар, күзәтче куй, күргәннәрен әйтә барсын.
Шунда күзәтче кычкырды: «Хакимем, күзәтү манарасында мин көнозын торам, төннәрен дә урынымнан китмим.
Тыңла: синең сакчыларыңның тавышы көчәя, алар бергәләп шатланышып кычкыралар, чөнки Раббының Сионга кире кайтуын үз күзләре белән күреп торалар.
Исраилнең сакчылары сукыр вә акылсыздыр. Аларның һәммәсе – өрә белми торган телсез этләр, яталар да черем итәләр, йокы симертәләр.
Раббы болай дип әйтә: «Каты итеп кычкыр, тавышыңны тыйма, быргыныкы сыман көчле ит! Халкым кылган җинаятьләрне, Ягъкуб нәселе кылган гөнаһларны аларның үзләренә белдер!
«Синең диварларыңа, Иерусалим, Мин сакчылар куйдым, көндез дә, төнлә дә аларның тавышы тынып тормас», – ди Раббы. Әй сез, үзегезгә ял бирмичә, Раббының исенә төшереп торыгыз;
Ләкин Раббы миңа: «Син: „Мин яшьмен“, – дип әйтмә, чөнки кем янына җибәрсәм дә барырсың, нәрсә сөйләргә кушсам да сөйләрсең.
Шундый көн килеп җитәр: Эфраим тауларындагы сакчылар: „Әйдәгез, Сионга, үзебезнең Раббы Аллабыз янына меник!“ – дип кычкырыр».
«Кемгә сөйлим?! Кемне кисәтим?! Сүзләремә кем колак салыр?! – Аларның колаклары томаланган, ишетмиләр; Раббы сүзен алар мәсхәрә дип кабул итә, хуш күрми.
Мин: „Быргы тавышына колак салыгыз!“ – дип, сезгә сакчылар куйдым, ләкин сез: „Колак салмыйбыз!“ – дидегез.
Һәм мин Раббы күрсәткән һәммә нәрсәне сөрелгәннәргә җиткердем.
Шуңа күрә пәйгамбәрлек кыл, адәм углы, аларга каршы пәйгамбәрлек кыл!
сине тыңларлармы, юкмы (чөнки алар киребеткән адәмнәр), аларга Мин әйткән сүзләрне җиткер.
Күзәтү урынына – манарага менеп басыйм, Раббының миңа нәрсә әйтүен, зарлануыма каршы ни дип җавап бирүен көтим.
Раббыдан алынган хәбәрне Раббы илчесе Хәггәй халыкка җиткерде: – Раббы: «Мин сезнең белән!» – дип белдерә.
Суга чумдырылырга дип, күп фарисейларның һәм саддукейларның килүен күреп, ул аларга: – И-и сез елан токымы! Башыгызга төшәсе Аллаһы ачу-ярсуыннан качып котыла алырбыз дигән фикерне кем әйтте сезгә?
Аллаһы Үз бердәмлегендә берәүләрне – рәсүлләр, башкаларны – пәйгамбәрләр, бүтәннәрне өйрәтүчеләр итеп куйды. Аннары кайберәүләргә могҗизалар күрсәтү кодрәте, дәвалау, башкаларга ярдәм итү, идарә итү һәм таныш булмаган телләрдә сөйләү сәләте бирде.
Мин боларны сезне оялту өчен язмыйм, яраткан балаларым кебек кисәтәм.
Шулай Раббыдан куркуның нәрсә икәнен белеп, без кешеләрне ышандырырга тырышабыз. Аллаһыга исә безнең кемлегебез билгеле. Вөҗданыгызга да кем булуыбыз билгеледер дип өмет итәм.
Шулай итеп, без – Мәсих вәкилләре, һәм Аллаһы Үзе безнең аша ничек үгетләсә, без шулай Мәсих исеменнән ялварабыз: Аллаһы белән татулашыгыз.
Без Мәсих турында игълан итәбез. Һәр кешене Мәсихнең камил иярчене итеп Аллаһыга тәкъдим итү өчен, аны үгетлибез һәм бар зирәклеккә өйрәтәбез.
Сездән, имандашлар, үтенеп сорыйбыз: эшсез утыручыларны үгетләгез, курка торганнарның күңелләрен күтәрегез, хәлсезләргә ярдәм итегез. Бар кешеләргә карата түземле булыгыз.
Җитәкчеләрегезне тыңлагыз һәм аларга буйсыныгыз. Алар, хисап бирергә тиешле кешеләр буларак, җаннарыгыз турында кайгыртып торалар. Аларны тыңласагыз, шатланып эшләрләр, тыңламасагыз, авыр сулап эшләрләр, болар сезнең өчен файдалы булмас.