12 Шунда Рух мине югары күтәрде, һәм мин үз артымда гөрелдәгән көчле тавыш ишеттем. «Үз тәхетендә утырган Раббының шөһрәте мөбарәк булсын!» – диде ул тавыш.
Синең яннан китеп баруга Раббы Рухы сине мин белмәгән тарафларга алып китсә? Мин Ахабка хәбәр алып килеп, ул сине таба алмаса, минем җанымны алачак бит. Ә мин, синең хезмәтчең, яшьтән Раббыдан куркып Аны хөрмәт итәмен.
– Бездә, синең хезмәтчеләрең арасында, көчле илле ир-егет бар, – диде алар, – зинһар, алар синең әфәндеңне эзли чыксыннар. Бәлки, Раббы Рухы аны алып китеп, берәр тау өстенә яисә берәр үзәнгә илтеп ташлагандыр? – Берәүне дә җибәрмәгез, – диде Элиша аларга.
Раббыны данлагыз, әй Аның фәрештәләре, Раббыны данлагыз, әй Аның бар гаскәри көчләре!
Күңелемдә Синең аваз: «Йөземне эзлә!» – дидең. Инде мин менә нурлы йөзеңне эзлим!
Алар бер-берсенә: «Күкләр Хуҗасы Раббы изге, изге, изге! Бөтен җир йөзе Аның шөһрәте белән тулган», – диешәләр иде.
Раббының балкып торган шөһрәте, керубимнәр өстеннән күтәрелеп, йортның бусагасына күчкән иде; йорт эче – болыт белән, ишегалды исә Раббы шөһрәтенең балкышы белән тулган иде.
Рух, мине күтәреп алып, Раббы йортының көнчыгышка караган капкасы янына китереп куйды. Һәм мин капка янында басып торган егерме биш кешене күрдем; алар арасында Аззур углы Яһазанья вә Бенаяһ углы Пелатия – халык башлыклары бар иде.
Ул сөйләгән чагында миңа Рух иңеп, аягыма бастырды, һәм мин Аның әйткәннәрен ишеттем.
Ә хәзер кит, сөрелгән якташларың янына бар һәм аларга, Хуҗа-Раббы болай дип әйтә, диген. Сине тыңларлармы, юкмы, шулай дип әйт.
Рух мине күтәрде дә алып китте, һәм мин, кәефсезләнеп, рухым әсәрләнгән хәлдә ары атладым – үз өстемдә мин Раббының көчле кулын тойдым.
Раббы шөһрәтенең балкышы Изге йортка көнчыгыш капкадан керде.
Рух мине күтәрде дә эчке ишегалдына алып керде, Раббы шөһрәтенең балкышы исә Изге йортны тутырды.
Кулга охшаган нәрсә сузып, әлеге зат мине чәчләремнән эләктерде. Рух мине җир белән күк арасына күтәрде һәм Аллаһыдан булган күренештә Иерусалимгә, эчке ишегалдының төньяк капкасы төбенә китереп бастырды. Анда Раббының ачуын кузгаткан пот тора иде.
Һәм Исраил Алласы шөһрәтенең балкышы керубим өстеннән – үз урыныннан – Аллаһы йортының бусагасы янына күчте. Аннары Ул киндер киемле, билендә язу кирәк-яраклары булган кешене чакырып алды.
Кинәт күктән көчле җил искәнгә охшаш тавыш ишетелде һәм ул алар булган йортны тутырды.
Алар судан чыккач, Раббы Рухы Филипне алып китте һәм түрә аны бүтән күрмәде. Ул, шатланып, юлын дәвам итте.
Раббының көнендә мине Рух чолгап алды һәм артымда быргыдан чыккандай көчле тавыш ишеттем.
ә аяклары мичтә кыздырган бакырдай ялтырый һәм тавышы шарлавык тавышына охшар иде.
Аннан соң мин зур халык төркеменә, шарлавыкка һәм көчле күк күкрәүгә охшаш тавыш ишеттем: «Раббыны мактагыз! Чиксез кодрәт Иясе Раббы Аллабыз патшалык итә башлады!