3 Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: «Мин сиңа каршы чыгам, Сур; диңгез үзенең дулкыннарын күтәргән кебек, сиңа каршы күп халыкларны күтәрәм Мин.
Ул көнне алар, котырынган диңгез кебек үкереп, табышка ябырылачак; ил өстенә күз салган кеше фәкать караңгылык вә кайгы күрәчәк, һәм кара болытлар яктылыкны каплаячак.
И Иерусалим, үзәндәге тау өстендә урнашкан кала, Мин сиңа каршы чыгамын! – дип белдерә Раббы. – Сез: ‘Безгә каршы кем чыга алыр, яшәгән урыныбызга кем керә алыр?!’ – дисез.
Сур һәм Сидунның барлык патшаларына; диңгез аръягындагы җирләрнең патшаларына,
Менә, Мин сиңа каршы күтәреләм, тәкәббер Бабил, – ди Хаким, Күкләр Хуҗасы Раббы, – чөнки синең көнең – сиңа җәза бирер вакыт җитте!
Кулларына җәя белән сөңге тотканнар; алар миһербансыз вә шәфкатьсез; тавышлары – диңгез шавыдай. Атларга атланып киләләр; сиңа каршы сугышыр өчен, Бабил-кыз, һәммәсе бер булып, сафка тезелгәннәр.
Диңгез сулары Бабилне басты, шаулы дулкыннар аны каплап китте.
Кулларында – җәя белән сөңге; алар рәхимсез вә миһербансыз, диңгез кебек шаулашалар, атларга атланып чабалар; сиңа һөҗүм итәр өчен, Сион-кыз, гаскәриләр сафларга тезелеп бастылар».
Исраил җиренә, Раббы болай дип әйтә, диген: «Менә, Мин сиңа каршы чыгам, кылычымны кыныннан алып, синдәге тәкъва кешене дә, явыз кешене дә һәлак итәм.
Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: «Кеше яшәмәгән, бушап калган шәһәргә әйләндергәч, төпсез чоңгылларның зур сулары сине күмеп киткәч,
Ишкәкчеләрең сине зур суларга алып керде; көнчыгыш җиле сине диңгезләр арасында җимереп ташлады.
Хуҗа-Раббы болай дип әйтә, диген: «И Сидун, Мин сиңа каршы чыгам. Минем исем синдә данга күмеләчәк. Сиңа хөкем оештыргач һәм синдә Үземнең изгелегемне күрсәткәч, Минем Раббы икәнемне белерләр.
Мин сиңа һәм синең елгаларыңа афәт җибәрәм, Мигдолдан алып Севенегә кадәр, Хәбәшстан чигенә кадәр Мисыр җирен хәрабә хәленә китерәм, аңардан чүл ясыйм.
Хуҗа-Раббы болай дип әйтә, диген: «Мешех вә Түбәл җирләренең баш хакиме Гог, менә, Мин сиңа каршы чыгам!
Мин Үзем сиңа каршы чыгачакмын, халыклар алдында сиңа хөкем оештырачакмын.
Ә хәзер, сиңа каршы сугышыр өчен, күп халыклар берләште. Алар: «Сион-кыз хур булсын, һәм без моны тамаша кылыйк!» – диләр.
Балаларын туйдырыр өчен, арыслан күпме киек өзгәләде, ана арысланнары өчен күпме корбаннар буды, табыш белән – мәгарәсен, ботарланган киек белән өнен тутырды!
«Менә, Мин сиңа каршы чыгам! – ди Күкләр Хуҗасы Раббы. – Күлмәгеңнең итәген йөзеңә каплыйм да халыкларга шәрә тәнеңне, патшалыкларга оят җиреңне күрсәтәм!
Раббы барча халыкларны Иерусалимгә каршы сугышка туплар – шәһәр алыныр, йортлар таланыр, хатыннар мәсхәрә ителер, шәһәр халкының яртысы сөрген китәр, әмма икенче яртысы шәһәрдә калыр.
Менә, Хуҗа-Хаким аның мөлкәтен тартып алыр, байлыгын диңгезгә ыргытыр, ә ул үзе утта янар.
Кояш, ай вә йолдызларда гаҗәеп галәмәтләр булыр, ә җир йөзендә яшәүче халыклар өметсезлеккә бирелер һәм диңгез шавыннан, котырынган дулкыннардан котлары алыныр.