10 Утын өстә, ут дөрләт, итне пешер, тәмләткечләр куш – сөякләре янып бетсен.
Беркөнне Ягъкуб аш пешерде, шул чакны кырда ауда йөреп кайткан Эсау килеп керде. Ул бик талчыккан кыяфәттә иде.
Бу шәһәрнең бөтен байлыгын вә мал-мөлкәтен, барлык кыйммәтле әйберләрен, Яһүдә патшаларының хәзинәләрен дошманнары кулына тапшырачакмын – алар, шәһәрне тәмам талап бетереп, бар нәрсәне Бабилгә алып китәчәкләр.
Аның бөтен байлык-зиннәтенә кулын сузды дошман; мәҗүсиләрнең изге йортка аяк басуын күреп торды ул, гәрчә Син, Раббы, мәҗүсиләргә Үз җыеныңа аяк басарга рөхсәт итмәсәң дә.
Синең барлык дошманнарың, сиңа карап, мыскыллап көлә, сызгыра һәм теш шыгырдата: «Йоттык без аны, шушы көнне зарыгып көткән идек, ниһаять, күрдек», – ди.
Казанны күмер өстенә буш килеш куй – бакыры кызсын, эчендәге пычрагы эресен, тутыгы янып бетсен.
Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: «Канга чумган шәһәргә кайгы! Учакка Мин дә утын өярмен.