4 Кызларның олысын Оһола, кечесен Оһолиба дип йөрттеләр. Алар Минеке иделәр, угыл вә кызлар тудырдылар. Оһоланы – Самарея, Оһолибаны Иерусалим дип атыйлар иде.
Исраилиләр, Яробамның әйләнеп кайтканын ишетеп, аны халык җыенына чакыртып китерделәр дә бөтен Исраил халкы өстеннән патша итеп куйдылар. Бары тик Яһүдә ыругы гына Давыт йортына тугры булып калды.
Син «Минем исем шунда сакланачак» дигән урынны, әлеге йортны, көндез дә, төнлә дә күз уңыңда тотсаң иде, шушы якка йөз куеп дога кылачак колыңны ишетсәң иде.
Инәлү авазымны мин Аллаһыга юнәлтәмен, мине ишетсен дип, Аңа ялварып дәшәмен.
Йошия патшалык иткән көннәрдә Раббы миңа: – Иремия, Миннән йөз чөергән Исраилнең явызлыкларын күрдеңме син? – диде. – Ул һәр биек тауга, киң ябалдашлы һәр агач астына барып уйнашлык итте.
Ул, шушыларны эшләгәннән соң, Миңа кире кайтыр дип уйладым, ләкин ул кайтмады; һәм моны аның хыянәтчел кыз туганы Яһүдә күреп торды.
Минем өчен тудырган угылларың вә кызларыңны ризык итеп пот-сыннарга корбан иттең син. Уйнашлык итүең генә җитмәгән идемени?!
Сиңа каршы гавамны җыеп, алар сине таш атып үтерәчәк, кылычлары белән тураклаячак.
Синең олы апаң – Самарея, ул үзенең кызлары белән синнән төньякта, ә сеңлең Сәдүм үз кызлары белән синнән көньякта яши.
Кабат яныңнан үткән чакта, сине күрдем Мин, бу синең мәхәббәтең чоры иде; Мин, өстемдәге киемемнең бер чабуын җәеп, шәрәлегеңне капладым; сиңа ант итеп, синең белән килешү төзедем, – дип белдерә Хуҗа-Раббы, – һәм син Минеке булдың.
Алар яшьли үк Мисырда фәхешлек иттеләр; анда аларның күкрәкләрен иркәләделәр, гыйффәтле имиләрен изделәр.
Раббы миңа тагын болай диде: – И адәм углы! Оһола белән Оһолибаны хөкем итәсең килсә, аларга эшләгән әшәкелекләрен белдер.
Һәм алар аның белән уйнашлык иттеләр, фахишәләр белән йоклагандай, азгын Оһола һәм Оһолиба белән йокладылар.
Минеке булуга карамастан, Оһола фәхешлек итте, үзенең сөяркәләренә, ашшурлы сугышчыларга – зәңгәр төстәге киемнәр киеп йөрүче башлык вә хакимнәргә нәфесе төште. Алар барысы да – чибәр егетләр вә атлы җайдаклар.
Шулай итеп, Һошея үзенә хатынлыкка Диблаим кызы Гамәрне алды, һәм ул, авырга калып, аңа бер ир бала тапты.
үзенең сөяркәләре артыннан китәр, тик куып җитә алмас. Аларны эзләп тапмагач: „Үз ирем янына кире кайтыйм әле, аның янында миңа әйбәтрәк иде“, – дияр.
Сез кемгә табынуыгызны белмисез, ә без кемгә табынуыбызны беләбез, чөнки котылу яһүдиләрдән килә.
Сезнең белән дә шулай, имандашларым. Аллаһыга уңыш китерергә дип, башка Берәүнеке, ягъни үледән терелтелгән Мәсихнеке булу өчен, Аның үлеме аркылы Канун өчен үлдегез.