1 Миңа Раббы сүзе килеп иреште:
Аллаһының сүзен данлыймын! Раббының сүзен данлыймын!
Тәкъвалык халыкны югары күтәрә, ә гөнаһ – халык өчен хурлык.
Аһ, тугрылыклы башкала әнә ничек фахишәгә әйләнгән! Ул гаделлек белән тулы иде, анда дөреслек хакимлек итә иде, хәзер исә анда адәм җаны кыючылар яши.
Нигә син җәрәхәтләрең турында, төзәлмәс авыруың турында ыңгырашып зарланасың? Гаебең – зур, гөнаһларың күп булганга эшләдем Мин сиңа моны.
Син ут өчен азык булачаксың, каның җиргә сеңәчәк, кешеләр сине исләренә дә алмаячак. Моны Мин, Раббы, әйттем».
– Ә син, адәм углы, аны хөкем итәчәксеңме?! Кан коючылар шәһәре Иерусалимне хөкем итәчәксеңме?! Аның бөтен әшәкелекләрен ачып сал үзләренә.
Миңа Раббы сүзе килеп иреште:
