7 Сине кыр үсемлекләре кебек үрчеттем, син үсеп буй җиткердең һәм бик матур асылташка әверелдең; күкрәкләрең тулышты, чәчләрең үсте; ләкин син шәрә идең, өстеңдә берни дә юк иде.
Мин сиңа фатиха өстенә фатиха бирәчәкмен, нәсел варисларыңны күктәге йолдызлар һәм диңгез ярындагы ком бөртекләре санынча ишәйтәчәкмен. Синең нәсел варисларың дошманнарыңның шәһәр-калаларын үзләренә милек итәчәк.
һәм әйтте: «Мин әнкәм карыныннан шәрә килеш туган идем, шәрә килеш китәрмен дә. Раббы бирде, Раббы алды: Раббыга мактау-шөкерләр яусын!»
Бөек могҗизалар тудыручы бердәнбер Затка мактау-шөкерләр яудырыгыз, чөнки Аның мәрхәмәте мәңгелек.
Раббы Үзенә якын булган Исраил угылларын, Үзенең барлык тугрыларын данга күмде, Үзенең халкын көчле-кодрәтле итте! Раббыны данлагыз!
ә исраилиләр үрчеп-ишәеп, аларның саны артканнан-арта бара. Шул рәвешле, алар бөтен Мисыр җире буйлап таралалар.
Исраил халкы – балаларны исәпкә алмаганда, җәяүле алты йөз мең ир-ат – Рәмесестән Суккөткә таба юл тотты.
Барлык Исраил хатын-кызлары мисырлы күршеләреннән, шулай ук янәшә йортларда яшәүче башка хатын-кызлардан алтын-көмеш һәм кием-салым сорар. Сез бу бүләкләрне үзегезнең угылларыгызга һәм кызларыгызга кидерерсез. Сез шул рәвешле мисырлыларны талап китәрсез.
Ике күкрәгең ике җәйран бәтие кебектер, кыргый лалә чәчәкләре арасында утлап йөргән игезәк болан бәтие кебек.
Мин – дивар, күкрәкләрем дә манарадай калку. Мин аның каршында күңел тынычлыгы бирүче бер кыз булып пәйда булырмын.
Безнең кечкенә бер сеңлебез бар, әле күкрәкләре дә үсмәгән аның. Ярәшергә диеп килсәләр, нишләтербез ул сеңлебезне?
Раббыда мин зур сөенеч табам, Алламда җаным шатлыклар кичерә, чөнки Ул мине котылу киемнәренә киендерде, җиңү япанчасына төрде. Мин – башына такыя кигән кияүгә, зиннәтләре белән бизәнгән кәләшкә охшап торамын.
Син – Раббы кулындагы гүзәл такыя, Аллаң кулындагы патша таҗы булырсың.
Киемнәреңнең бер өлешеннән төрле төстәге калкулыклар ясадың һәм шунда беркайчан да булмаганча фәхешлек иттең.
Барлык шушы әшәкелекләрне эшләгәндә, фәхешлек иткәндә, син үзеңнең яшь вакытыңны – кан эчендә тыпырчынган, шәрә, киемсез чагыңны исеңә дә төшермәдең.
Яныңнан узып барган чакта, Мин, кан эчендә тыпырчынып ятканыңны күреп: „Яшә!“ – дидем. Әйе, кан эчендә ятканда, Мин сиңа: „Яшә!“ – дидем.
Югыйсә Мин аны шәрә калганчы чишендерермен, дөньяга туган көнендәге сыман ялангач итәрмен, Мин аны чүл сыман, коргаксыган җир сыман итәрмен; сусыз интектереп үтерермен.
Аллаһының Ибраһимга биргән вәгъдәсе гамәлгә ашу вакыты якынлашкан саен, Мисырда безнең халык саны арта барган.
Раббы Аллагыз сезне күп санлы итте, шуңа күрә күктәге йолдызлар санынча ишәйдегез!
Ата-бабаларыгызның Раббы Алласы сезне бүгенгедән мең мәртәбә арттырсын да, вәгъдә иткәненчә, фатихасын бирсен!
Бүген мин сезгә биргән бу канун җыелмасына охшаган гадел кагыйдәләре һәм карарлары булган башка берәр бөек халык бармы икән?!