5 Миһербанлылык күрсәтеп боларны эшләр өчен, беркем дә сиңа кызганып карамады; сине кырга чыгарып ташладылар, туган көнеңдә сиңа җирәнеп карадылар.
Ибраһимга әйтте: – Бу кол хатынны углы белән бергә куып җибәр! – диде. – Кол хатынның углы минем углым Исхак мирасына дәгъва кылырлык булмасын!
Ахыр чиктә, фиргавен үзенең барлык халкына әмер бирде: – Гыйбриләрнең яңа туган ир балаларын Нил елгасына ташлагыз, ә кыз балаларын исән калдырыгыз.
Раббы әйтә: «Ана кеше үзенең имчәк баласын онытырмы?! Йөрәгеннән өзелеп төшкән баласын кызганмасмы?! Хатын-кыз үз баласын оныта калса да, Мин сине онытмаячакмын!
аны үле ишәкне күмгәндәй күмәрләр: Иерусалим капкасыннан өстерәп алып чыгып, читкә атарлар!»
Елый-елый күзләремнең егәре бетте, бөтен эчем актарыла; бичара халкымның һәлакәтен, шәһәр мәйданнарында балаларның, күкрәк сабыйларының ачлыктан һуш җуйганын күреп, йөрәгем ярыла.
Әй Сион, аягыңа торып бас, төннәр буе, сак алышынган саен, ялварып сора. Хуҗа-Хаким каршында йөрәгеңнең кайгысын су бушаткандай бушат. Һәрбер урам чатында ачтан һушын җуйган балаларыңның җанын коткаруны сорап, Аңа таба кулларыңны суз.
Ана кешенең назлы куллары үз баласын пешерде – һәлакәткә юлыккан бичара халкыма алар ризык булды.
Хәтта чүл бүреләре дә, имчәк каптырып, балаларын күкрәк сөте белән туендыра, ә халкымның хатын-кызлары, чүлдәге тәвә кошы сыман, кызганмыйча балаларын ташлап калдыра.
Яныңнан узып барган чакта, Мин, кан эчендә тыпырчынып ятканыңны күреп: „Яшә!“ – дидем. Әйе, кан эчендә ятканда, Мин сиңа: „Яшә!“ – дидем.
Ә син, адәм углы, курыкма алардан, сүзләреннән дә курыкма. Алар синең тирә-ягыңда күгән куагы вә чәнечкеле үлән кебек булса да, чаяннар арасында яшәгән кебек булсаң да, аларның сөйләгән сүзләреннән курыкма һәм аларның йөзләрен күреп каушап калма, чөнки алар – фетнәчел йорт;
Кырда кылычтан вафат булган яки үз үлеме белән үлгән кешегә, кеше сөягенә яки кабергә кагылган һәркем җиде көн дәвамында нәҗес булачак.
Ул аларны буш, кеше аягы басмаган чүлдә тапты; аларны карады, кайгыртты, күз карасыдай саклады.