3 һәм аңа, Хуҗа-Раббы Иерусалимгә болай дип әйтә, диген: «Синең тамырың вә туган илең – кәнганиләр җирендә, синең атаң – амори, ә анаң – хитти кызы.
Терах туганнан соң, Нахор тагын йөз дә унтугыз ел яшәде. Башка угыллары, кызлары булды.
Ибрам белән Нахор исә өйләнеп яшәделәр. Ибрам хатынының исеме Сарая, Нахор хатыныныкы Милкә иде. Милкәнең һәм Искәнең атасы – Һаран иде.
Нәселеңнең дүртенче буыны бирегә кире кайтыр. Чөнки амориләрнең яман эшләре әле чиктән ашмаган.
Ул, исраилиләр күз алдыннан Раббы сөргән амориләр сыман потларга табына башлап, бик әшәке эш кылды.)
– Яһүдә патшасы Менашше, үзенә кадәр булган амориләрдән дә уздырып, байтак чирканыч гамәлләр кылды, үзенең сыннары белән Яһүдәне гөнаһ юлына этәрде.
Шушы вакыйгалардан соң минем янга башлыклар килеп, болай дип әйттеләр: – Исраил халкы, руханилар, левиләр чит халыклардан аерылмадылар – кәнгани, хитти, фәризи, явүси, аммони, мәаби, мисырлы вә амориләрнең җирәнгеч эшләрен кабатладылар;
Син, Раббы, Ибрамны сайлап, килданиләр җирендәге Ур шәһәреннән аны алып чыктың һәм Ибраһим дип исем куштың.
Раббы сүзен тыңлагыз, Сәдүм җитәкчеләре! Аллабызның канунына колак сал, Гамура халкы!
Синең ерак бабаң гөнаһ кылды, синең өчен арадашчы булганнар Миңа каршы баш күтәрде.
– И адәм углы! Иерусалимгә аның әшәкелекләрен сөйләп күрсәт
Туган көнеңдә синең кендегеңне кисмәделәр, аруландыру өчен, тоз белән ышкымадылар, су белән юмадылар һәм биләүгә биләмәделәр.
Ирен вә балаларын санламаган анаң һәм кыз туганнарыңа охшагансың син. Анагыз – хитти, атагыз – амори халкыннан.
Кылычыңны, Бабил, кынына тык! Мин сине туган, яралган җиреңдә хөкем итәчәкмен;
Ләкин сезгә әйтәм: кыямәт көнендә Сәдүм җиренә сиңа караганда җиңелрәк булыр.
Суга чумдырылырга дип, күп фарисейларның һәм саддукейларның килүен күреп, ул аларга: – И-и сез елан токымы! Башыгызга төшәсе Аллаһы ачу-ярсуыннан качып котыла алырбыз дигән фикерне кем әйтте сезгә?
Суга чуму йоласын үтәр өчен күпләп-күпләп килгән халыкка Яхъя: – И-и сез, елан токымы! Башыгызга төшәсе Аллаһы ачу-ярсуыннан качып котыла алырбыз дигән фикерне кем әйтте сезгә? – диде. –
Сезнең атагыз – иблис, һәм сез атагызның теләкләрен үтәргә телисез. Ул баштан ук кеше үтерүче булып, хакыйкатьне тотмады һәм хәзер дә тотмый, чөнки аңарда хакыйкать юк. Ялган сөйләгән вакытта, ул үзенекен сөйли, чөнки ул – ялганчы һәм ялганның атасы.
Без барыбыз да кайчандыр шундый идек һәм тәнебез нәфесләренә, уйларыбызга ияреп, табигатебезнең теләкләре буенча яшәдек. Безне дә табигатебез аркасында калган башкаларны көткән кебек үк Аллаһының ачуы көтә иде.
Раббы Аллагыз сезгә кушканча, бу халыкларны – хиттиләрне, амориләрне, кәнганиләрне, фәризиләрне, хиввиләрне, явүсиләрне – тәмам юк итегез.
Раббы Аллагыз, билисе җирләрегезгә сезне китереп, күз алдыгыздан байтак халыкларны – сезгә караганда ишлерәк һәм көчлерәк җиде халыкны – хиттиләрне, гиргәшиләрне, амориләрне, кәнганиләрне, фәризиләрне, хиввиләрне һәм явүсиләрне куып җибәрер.
Сидун халкының Ара шәһәреннән алып, Афык каласына һәм амориләр чигенә кадәр бөтен кәнганиләр җире,
– Шулай булгач, – диде Ешуа, – Раббыдан куркыгыз һәм Аны хөрмәт итегез, Аңа тугрылык белән, ихлас күңелдән хезмәт итегез; Фырат аръягында һәм Мисырда ата-бабаларыгыз табынган илаһларны инкяр итеп, бары тик Раббыга гына гыйбадәт кылыгыз!
Аллаһы һәм иблис балалары болай аерылып таныла: хаклык кылмаучы, шулай ук үзенең имандашын яратмаучы Аллаһыдан түгел.