8 Мин, каршы чыгып, аңа хурлык тамгасы салырмын һәм, бүтәннәргә гыйбрәт булсын өчен, аны халкымнан читләштерермен, шул чагында Минем Раббы булуымны белерсез.
Денсезләр кебек миннән мыскыллап көлделәр, ачу белән тешләрен шыкырдаттылар.
И Раббым, кайчангача читтән күзәтүче генә булырсың икән? Сакла мине шулар каныгуыннан, хәятемне шул арысланнардан йолып ал!
Мине ташлый күрмә, и Раббым! И Аллам, миннән ераклашма!
Мин сайлап алган кешеләр исемегезне каһәр уку өчен кулланыр. Хуҗа-Раббы сезне үлемгә дучар итәр, ә Үзенең колларына бүтән исем бирер.
Бу шәһәргә яхшылык кылыр өчен түгел, зыян китерер өчен йөзем белән борылдым Мин, – дип белдерә Раббы. – Шәһәр Бабил патшасы кулына тапшырылачак, һәм патша аңа ут салачак».
Җирдәге барлык патшалыклар өчен алар коточыргыч, җирәнгеч бер нәрсәгә әйләнерләр. Үзем куып җибәргән барлык урыннарда алар хурлыкка калырлар, афәт билгесе буларак телгә керерләр, адәм мыскылы вә каһәр иясе булырлар.
Яһүдәдән Бабилгә куылган сөргенчеләр арасында шул заманнардан „Бабил патшасы тереләй учакка салган Сәдыкыйя белән Ахаб хәленә төшерсә иде сезне Раббы!“ дигән каргану яшәп калачак.
Шуңа күрә Күкләр Хуҗасы Раббы, Исраил Алласы, болай ди: «Менә, Мин сезгә афәт җибәрергә, бөтен Яһүдә халкын юк итәргә булдым.
сез инде ялган күренешләр күрмәссез һәм күрәзәлек итмәссез; Мин Үз халкымны сезнең кулдан йолып алам; һәм сез Минем Раббы икәнемне белерсез».
Мин аларга каршы чыгармын – бер уттан качсалар, аларны икенче ут тотар. Аларга каршы чыккач, Минем Раббы икәнемне белерсез.
Бөтен ярсулы ачуым вә каты җәзалар белән хөкем оештыргач, син тирә-юньдәге халыклар арасында хурлыкка вә көлкегә калачаксың, син алар өчен кисәтүле билге вә шом булачаксың. Моны Мин, Раббы, әйттем.
Арагызда, җаннары кыелып, җиргә авучылар булыр, һәм сез Минем Раббы икәнемне белерсез.
Әгәр исраилиләрнең яки алар арасында яшәүче килмешәкләрнең берәрсе кан ашый икән, Мин андый кешегә каршы чыгачакмын һәм аны үз халкыннан читләштерәчәкмен.
Аларга әйт: «Әгәр сезнең нәсел варисларыннан киләчәктә берәү, нәҗес була торып, исраилиләрнең Раббыга багышланган изге ризыкларына якыная икән, ул кеше Минем күз алдымнан юк ителәчәк. Мин – Раббы.
Ачулы карашымны сезгә юнәлткәч, сез дошманнарыгыз алдында җиңелерсез – алар сезнең өстән хакимлек итәр, һәм сез шулкадәр куркак булырсыз ки, эзәрлекләүче булмаганда да качарсыз.
Гөнаһлары аркасында үлемгә дучар ителгәннәрнең сумала-майлар төтәсләү савытларын мәзбәхне капларлык итеп чүкеп юкарт. Раббы алдына китерелгәнгә, бу савытлар изге хәзер. Инде алар исраилиләр өчен кисәтү билгесе булсын.
Әгәр берәү, нәҗес була торып та, үзен пакьләмәсә, андый кеше үз халкы арасыннан юк ителергә тиеш, чөнки шул рәвешле ул Раббының Изге чатырын нәҗесли; аның өстенә пакьләү суы чәчрәтелмәгән, шунлыктан ул – нәҗес.
Шул вакытта җир, ярылып китеп, аларны йоткан – Корах һәм аның барлык тарафдарлары һәлак булган, һәм, башкаларга гыйбрәт булсын өчен, ике йөз илле кешене ялкын көйдереп үтергән иде.
Шуның өчен, кара: Аллаһы игелекле дә, кырыс та. Ул юлдан язганнарга карата кырыс, ә инде Аның игелеклелегенә өмет багласаң, сиңа игелек кылыр. Югыйсә син дә кисеп ташланырсың.
Бу хәлләр башкаларга сабак булсын өчен эшләнелде, ә безгә, заманның ахыры якынлашканда яшәүчеләргә нәсыйхәт итеп язылган.
Раббы сезне тараткан барлык халыклар арасында сез телдән төшми торган, коточкыч бер адәм мәсхәрәсе булырсыз.
Һәм бу сезгә дә, нәсел варисларыгызга да гомерлек кара тамга, бер билге булыр.
Бу килешүдәге сүзләрне ишетеп тә, шундый кешеләр, кәпрәеп: «Үземчә йөрүгә карамастан, миңа куркыныч янамый», – дип уйларлар, ләкин алар башкаларга да, үзләренә дә афәт китерерләр.