12 Менә, дивар авар; шул чагында сездән: „Диварның сез сылаган акшары кайда соң?“ – дип сорамаслармы?»
– Ни кирәк сиңа миннән? – диде Элиша Исраил патшасына. – Үзеңнең ата-анаңның пәйгамбәрләре янына бар. – Юк, – диде Исраил патшасы аңа җавап итеп, – чөнки мәабиләр кулына тапшырмакчы булып өч патшаны бирегә Раббы җыйды.
Алга таба да баласын яшереп тоту мөмкин булмагач, ул, камыш кәрзин алып, аны сумала белән сылады да шуңа сабыен салды, аннары кәрзинне елга буендагы камышлар арасына куйды.
Үзең ясаган илаһларың кайда соң синең?! Бәла килгәндә коткарсыннар сине, булдыра алсалар! Синдә бит, әй Яһүдә, һәр шәһәрнең үз илаһы бар.
«Бабил патшасы сезгә һәм илегезгә һөҗүм итмәс!» дигән пәйгамбәрләрегез кайда сезнең?!
диварны агартып сылаучыларга әйт, ул авачак, диген. Коеп яңгыр һәм эре боз бөртекләре явачак, көчле җил күтәрелеп, диварны аударачак.
Шуңа күрә Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: «Ачудан ярсыган чагымда, Мин, көчле җил кузгатып, ярсуымнан коеп яңгыр һәм ачуымнан һәлакәтле боз явар.
Раббы шул чагында әйтер: „Кайда сезнең илаһларыгыз, сез сыенырга урын эзләгән кыягыз,
Барыгыз, үзегез сайлаган илаһларга ялварыгыз, авыр чакта алар коткарсын сезне! – дип җавап кайтарды.
Шунда Зәбул аңа: – Син: «Без аңа хезмәт итәргә кем соң әле ул Әбумәлик?!» – дигән идең түгелме?! Әнә, син күрәлмаган халык ул! Бар, сугыш алар белән! – диде.