1 Миңа Раббы сүзе килеп иреште:
Аннары Элиша: – Укларны ал, – диде. Теге алды. – Уклар белән җиргә ор, – диде ул аңа. Патша өч тапкыр сукты да туктап калды.
Раббы миңа болай дип әйтте: – Баулары белән бергә үзеңә камыт яса да муеныңа ки.
Һәм мин Раббы күрсәткән һәммә нәрсәне сөрелгәннәргә җиткердем.
– И адәм углы! Син фетнәчел халык арасында яшисең; аларның күзләре бар, ләкин күрмиләр, колаклары бар, ләкин ишетмиләр, чөнки алар фетнәчел халык.
Чөнки Мин, Раббы, әйтер нәрсәмне әйтәчәкмен; Мин әйткән сүзләр чынга ашачак, тоткарланмаячак; сезнең көннәрдә, фетнәчел йорт, әйткән сүземне Мин үтәячәкмен». Бу – Хуҗа-Раббы сүзе.
– И адәм углы! Фетнәчел Исраил халкы: «Син нәрсә эшлисең?» – дип сорамадымы синнән?
