3 «Йортлар салу вакыты әле тиз генә килми; бу шәһәр – казан, ә без – ит», – дип әйтә алар.
Элиша исә Гилгәлгә әйләнеп кайтты. Бу вакытны әлеге җирләрдә ачлык хөкем сөрә иде. Шулай булды ки, бер төркем пәйгамбәр Элишаны тыңлап утырганда, Элиша үзенең хезмәтчесенә: – Зур казанны асып, пәйгамбәрләргә аш пешер, – диде.
Алар: «Ашыксын Ул, Үзенең эшен тизләтсен, шул чагында без ул эшләрне күрербез; Исраилнең изге Алласы Үз ниятен тизрәк тормышка ашырсын, шул чагында без инанырбыз!» – диләр.
– И адәм углы! Исраил җирендәге «Көннәр үтә тора, ә Аллаһыдан иңгән һәртөрле күренешләр тормышка ашмый» дигән сүзләрегез – нинди гыйбарә ул?
– И адәм углы! Менә, Исраил халкы: «Аллаһыдан аңа иңгән күренеш күп көннәрдән гамәлгә ашачак – алда буласы заманнар турында пәйгамбәрлек итә ул», – ди.
Үзегезне Давыт сыман оста уйнаучы күреп, лира чиртеп, төрле көй чыгарып утырасыз.
Сез халкымның итен ашыйсыз: тиресен тунап, сөякләрен сындырасыз, казанга, табага салырга җыенгандай, итен кискәлисез».
Алар: «Остазыгыз килергә вәгъдә итмәдемени? Кайда соң Ул? Ата-бабаларыбыз үлем йокысына талганнар, ә һәммә нәрсә дөнья яратылганнан бирле ничек булса, шул килеш кала бирә», – диярләр.