2 Раббы миңа әйтте: – И адәм углы! Менә, болар явыз ниятле кешеләр, шәһәргә начар киңәш бирәләр:
Эстер янә патшага мөрәҗәгать итте: аның аякларына капланып, Агаг токымыннан булган Һәмәннең яһүдиләргә каршы корган мәкерле ниятенә юл куймавын үтенеп, елый-елый ялварды.
Шатлык чыганагың Раббыда булсын – Ул сиңа күңелең теләгәнне насыйп итәр.
Барыр юлыңны Раббыга тапшыр! Аңа сыен, һәм Ул синең хакка барын да эшләр.
Акылсызның күңел төбендә «Аллаһы юк!» дигән уй ятар. Кешеләр азды, эшләре җирәнгечтер, игелек кылучы һичкем юк.
«Тыңлаусыз балаларыма – кайгы! – дип белдерә Раббы. – Минем ниятләрне түгел, ә бәлки үзләренекен тормышка ашыра алар. Минем рөхсәтемнән башка килешүләр төзи, шул рәвешле гөнаһ өстенә гөнаһ өсти.
Һичкем, хөкем гадел булсын, дип әйтми, үз дәгъвасын дөреслек белән якламый; буш сүзгә ышаналар, ялган сөйлиләр, явызлык белән йөкле булып, бозыклык тудыралар.
Шуннан соң кайбер кешеләр: – Әйдәгез, Иремиягә каршы яшерен эш оештырабыз! Үгет бирүче руханиларга, киңәш бирүче акыл ияләренә, Раббы сүзен игълан итүче пәйгамбәрләргә кытлык булмаячак бездә. Аны телебез белән җиңик, сүзләренә колак салмыйк! – диделәр.
Затлы түрәләр янына барыйм әле, алар белән сөйләшим, чөнки алар Раббы юлын, үз Алласының канунын беләдер», – дидем. Ләкин алар да камытларын сындырганнар, бауларын өзгәннәр икән.
Бәла артыннан бәла килер, бер имеш-мимеш икенчесен тудырыр, пәйгамбәрләрдән илаһи күренешләр сорарлар, руханилар канун өйрәтүдән туктар, өлкәннәр киңәш бирә алмас.
Әй Ниневә, синнән чыккан бәндә явыз ният белән Раббыга каршы күтәрелде, золым кылырга өнди ул.