17 Ә Сион тавына котылу килер, һәм ул изге тауга әйләнер, Ягъкуб йорты үз биләмәсенә янә хуҗа булыр.
Сион – гаделлек аша, ә тәүбә иткән кешеләре тәкъвалык белән котылыр.
Раббы үстергән үсенте ул көнне матур вә шөһрәтле булачак, җирнең җимеше исән калган исраилиләргә горурлык вә гүзәллек китерәчәк.
Менә, Мин котылу алып киләм, ул инде бик якын, коткару гамәлем кичекмәячәк. Сионга Мин – котылу, Исраилгә Үземнең дан-шөһрәтемне бүләк итәм.
Синең бар халкың тәкъва булыр, җирнең мәңгелек хуҗасына әйләнер. Алар – Мин утырткан үсенте, Миңа дан китерүче иҗатым җимеше.
Ягъкуб токымыннан Мин яңа буыннар тудырырмын, Яһүдә нәселеннән тауларымның хуҗасын бар кылырмын. Минем сайлап алган халкым шушы тауларны биләр, колларым шунда гомер итәр.
Күкләр Хуҗасы Раббы, Исраил Алласы, болай ди: «Мин аларга элеккеге мул-имин тормышларын кайтаргач, Яһүдә җирендә вә аның шәһәрләрендә яңадан: „Әй гаделлек йорты, әй изге тау, Раббы сиңа хәер-фатихасын бирсен!“ – диячәкләр.
Исән калган һәм Мисырга яшәргә дип күчеп килгән яһүдиләрнең берсе дә котылып калмас. Алар бөтен җаннары-тәннәре белән Яһүдәгә кайтырга ашкыныр, ләкин качкыннарның бик азы гына әйләнеп кайтыр».
Кылычтан котылган бик азлар гына Мисырдан Яһүдә җиренә әйләнеп кайтыр. Исән калган һәм Мисырга яшәргә дип күчеп килгән барлык яһүдиләр шулчак үзләренең түгел, ә Минем сүземнең рас чыгуын белер.
Курыкма, колым Ягъкуб, – дип белдерә Раббы, – чөнки Мин – янәшәңдә! Мин сине халыклар арасына куып тараткан идем, инде шул халыкларның һәммәсен кырып бетерермен, ә сине юк итмәм. Җәзасыз калдырмам сине, әмма җәзаны гаделлек белән бирермен».
Сезгә, Исраил таулары, кешеләремне – Үземнең халкым Исраилне китерермен, сез аларның биләмәсе – мирас җире булырсыз, һәм сез инде баласыз калмассыз».
Исән калганнар тауларга качып китәр, һәм үзәнлектәге күгәрченнәр кебек һәркайсы үзенең гөнаһлары өчен сыкрар.
Соңыннан патшалыкны Аллаһы Тәгаләнең изгеләре кабул итеп алачак, һәм аларның патшалыгы мәңгедән-мәңгегә дәвам итәчәк».
Раббы исемен телгә алып, Аңа мөрәҗәгать иткән һәркем котылып калыр, чөнки, Раббы әйткәнчә, Сион тавына вә Иерусалимгә качып киткәннәр котылу табар.
«Шул чагында сез Раббы икәнемне, Үземнең изге тавым Сионда яшәвемне белерсез, – ди Раббы. – Иерусалим изге урын булыр, чит кавемнәр инде аның аша үтә алмас.
Чөнки сез Минем алтын-көмешемне, бар хәзинәмне тартып алып гыйбадәтханәләрегезгә куйдыгыз.
Инде менә Хуҗа-Раббының күзләре бу гөнаһлы патшалыкка төбәлгән: «Мин аны җир йөзеннән юк итәрмен, тик шулай да ошбу Ягъкуб нәселен бөтенләй үк кырып бетермәм, – ди Раббы. –
Кешеләр тынычлап ашлык чәчәрләр, йөзем агачында җимеш өлгерер, җир исә уңышын бирер, күкләр яңгырын яудырыр – Мин боларның һәммәсен исән калган халыкка мирас итеп тапшырырмын.
Раббы болай ди: – Мин, яңадан Сионга кайтып, Иерусалимдә яшәячәкмен; Иерусалим – тугрылык шәһәре, һәм Күкләр Хуҗасы Раббының тавы Изге тау дип аталачак.
Шәһәргә һичбер шакшы әйбер, әшәкелек эшләүче һәм ялганчы кермәячәк, фәкать исемнәре Бәрәннең Тормыш китабында язылганнар гына керәчәк.