2 – Исраилиләргә шуны боер: йогышлы тире авыруы булган, бүлендеге килгән һәм мәеткә кагылып нәҗесләнгән кешеләрнең барысын станнан сөрсеннәр.
Шәһәр капкасы төбендә махаулы дүрт адәм: – Әҗәлебезне көтеп нәрсә эшләп утырабыз соң әле без монда?!
Йогышлы тире авыруы булган мондый кеше ертык киемнәр кияргә, чәчен тузгытырга, йөзенең аскы өлешен капларга, ә йөргән чакта: «Нәҗес! Нәҗес!» – дип кычкырырга тиеш.
Андый кеше, авыруыннан терелгәнче нәҗес булып, станнан читтә ялгызы гына яшәргә тиеш.
Рухани, тимгелнең җәелүен күреп, әлеге хаста кешене нәҗес дип игълан итсен: бу – йогышлы тире авыруы.
Пакьләнүче кеше үзенең киемнәрен юарга, барлык чәч-төкләрен кырып юынырга тиеш, һәм ул пакь саналыр. Шуннан станга керсен, әмма җиде көн дәвамында чатырына аяк басмасын.
Раббы Мусага болай диде: – Һарун угылларына – руханиларга игълан ит: «Туган-тумачасының мәетенә якынлашып, рухани үзен нәҗесләргә тиеш түгел.
Ә инде ул көнне ураза тотмаган кеше үз халкыннан читләштерелергә тиеш.
һәм болыт чатырдан ерагайды. Шунда Мәрьямнең бөтен тәне, кар белән капланган кебек, йогышлы тире авыруыннан ап-ак булып калды. Һарун Мәрьямгә карады һәм аңарда йогышлы тире авыруын күрде.
Раббы Мусага әйтте: – Атасы Мәрьямнең йөзенә төкергән очракта, Мәрьям җиде көн дәвамында хурлык кичергән булыр иде. Шулай булгач, җиде көнгә аны станнан читкәрәк алып китегез, аннары ул кире кайтсын.
Шуннан Муса әйтте: – Арагызда кеше үтергән яисә мәеткә орынган затлар булса, җиде көн дәвамында станга аяк басмасыннар. Сез үзегез вә әсирләрегез өченче һәм җиденче көндә пакьләнергә тиеш.
Раббы Мусага әйтте: