5 Аннары: – Әгәр без синең күз алдыңда шәфкать казанганбыз икән, бу җирне, биләмә итеп, без хезмәтчеләреңә бир; безне Үрдүннең аръягына чыгарма, – дип өстәделәр.
Менә мин, Синең колың, күңелеңә хуш килгән бәндәмен: җанымны коткарам дип, Син миңа зур игелек күрсәтәсең. Ләкин мин тауларга кадәр барып өлгерә алмам, мине барыбер бәла һәм үлем куып җитәр.
Йоав башын иде, йөзе белән җиргә капланып, патшага мактау сүзләре әйтте: – Әфәндем патшаның мин колыңа яхшы мөнәсәбәттә икәне мәгълүм булды бүген, чөнки патша үзенең колы теләгәнчә эшләде.
Ишегалдында басып торган Эстерне күреп, патшаның күңелендә мәрхәмәт уянды, һәм кулындагы алтын таягын ул Эстергә таба сузды. Эстер, патшага якынлашып, таякның очына орынды.
Раббы болай ди: «Кылычтан исән калган халык чүлдә илтифатымны казаныр, һәм Исраилгә Мин тынычлык китерермен!»
Исраил халкы өчен Раббы тар-мар иткән җирләр терлек йөртергә хәйран шәптер; ә без, синең колларың, терлек көтәбез, – дип әйттеләр.
Гәд һәм Рубин угылларына Муса: – Кардәшләрегез сугышка барачак, ә сез монда калырсызмы?!
Сезнең аркада Раббының миңа да ачуы килде, һәм Ул: «Муса, син дә ул җиргә кермәячәксең, – диде. –
– И-и Хуҗа-Раббы! – диде Ешуа. – Син безне, Үрдүннең бирге ягына алып чыгып, амориләр кулыннан харап итмәкчеме?! Их, Үрдүннең теге ягында калган булсакчы!
Бу сүзләрне ишеткәч, Рут, башын җиргә иеп, Богаздан сорады: – Ни өчен син миңа карата шулай игелеклесең? Чит кеше булуымны белә торып, нигә мине шулай үз итәсең?
Әмма Давыт, ант итеп, болай диде: – Синең миңа карата булган илтифатың атаңа бик яхшы мәгълүм, шуңа күрә ул: «Йонатан, белеп, борчылып тормасын», – дип уйлыйдыр. Раббы да, син дә – шаһит: минем белән үлем арасында бары бер адым!