8 Аллаһы аларны Мисырдан алып чыкты, кыргый үгез мөгезедәй көчле алар. Үзенә дошман булган халыкларны ашап бетерә, сөякләрен сындыра-ваклый һәм уклары белән тар-мар китерә.
Бер елга бардыр, аның сулары шатлык-сөенеч алып килә Аллаһы шәһәренә, Аллаһы Тәгаләнең мөкатдәс торагына.
Исраил – арысланнар куып тараткан көтү ул; башта аны Ашшур патшасы ашады, аннары Бабил патшасы Нәбухаднессар сөякләренә кадәр кимереп бетерде.
«Халыкларны син тимер таяк белән җимерәчәксең, чүлмәк ваткан кебек, чәлпәрәмә итәчәксең», – диде.
Ана арысландай кузгала бу халык, ата арысландай урыныннан күтәрелә: табышын ашап бетермичә, аның канын туйганчы эчмичә, тынгылык тапмас ул».
Аллаһы аларны Мисыр җиреннән алып чыкты, һәм алар кыргый үгез мөгезедәй көчледер.
Тик Раббыга каршы баш күтәрмәгез һәм ул җирдә яшәүче халыктан курыкмагыз, чөнки без аларны икмәк ашагандай ашап бетерәчәкбез. Аларның яклаучысы юк инде, ә Раббы – безнең белән, шуның өчен алардан куркырга кирәкми, – диделәр.
Чөнки Мин менә төньяк җиреннән Бабилгә каршы бөек халыкларны җыеп китерәм; алар сафларга тезелеп килерләр һәм, төньяктан һөҗүм итеп, Бабилне басып алырлар; аларның уклары һәрвакыт тиешле урынга эләгә, ул уклар – оста сугышчыларның укларыдыр.
Мин таңга кадәр ярдәмгә чакырып кычкырам: Раббы, арыслан кебек, минем бөтен сөякләремне вата. Йа Раббы, Син мине көндезен дә, төнлә дә үлемгә алып барасың.
Шуннан патша Даниилга гаеп ягучы бәндәләрне китерергә һәм хатыннары, балалары белән бергә арысланнар янына чокырга ташларга кушты. Тегеләр чокыр төбенә җитә дә алмады – арысланнар, ташланып, аларны өзгәләп бетерде.
Миннән ераклашма! Алдымда – афәттер, ә ярдәмгә килүче юк.
Минем укларым һәлак булганнарның вә әсирләрнең канына манчылып кәефләнер, кылычым дошманнарның озын чәчле башларын кисеп канәгатьләнер“.
Аларга Мин бер-бер артлы бәла-казалар җибәрермен, бөтен укларымны аларга атып бетерермен.
Раббы Аллагыз, билисе җирләрегезгә сезне китереп, күз алдыгыздан байтак халыкларны – сезгә караганда ишлерәк һәм көчлерәк җиде халыкны – хиттиләрне, гиргәшиләрне, амориләрне, кәнганиләрне, фәризиләрне, хиввиләрне һәм явүсиләрне куып җибәрер.
Аллаһы белән Мусадан зарланып, халык сукранырга тотынды: – Ни өчен безне Мисырдан алып чыктыгыз, без чүлдә һәлак булсын дипме?! Чөнки монда икмәк тә, су да юк, һәм бу яраксыз ризыктан инде күңелебез бизде.
Һируд үлгәнче, ул анда калды. Бу исә Раббының пәйгамбәр аша «Мисырдан чакырып алдым Мин Үземнең Углымны» дигәннәре гамәлгә ашсын өчен булды.
Чөнки сез Мисыр җиреннән чыккан чакта, Раббының сезнең алда Камышлы диңгез суларын икегә яруын да, Үрдүн аръягында яшәүче амори патшалары Сихон белән Огны ничек юк итүен, гаскәрләрен тәмам кырып бетерүен дә ишетеп беләбез.
Әгәр аңа буйсынсагыз, Мин әйткәннәрнең барысын да үтәсәгез, Мин сезнең дошманнарыгызга дошман булырмын һәм сезгә каршы торучыларга каршы торырмын.
Аллаһы – каланың үзәк уртасында: какшамас, нык торыр бу шәһәр, таң атуга Аллаһыдан ярдәмен алыр.