2 Исраилиләр, Муса белән Һаруннан зарланып, аларга: – Мисыр җирендә яки шушы чүлдә үлеп кына калсак иде!
үзе әле тагын бер көн чүл буйлап барды һәм бер артыш куагы янына килеп җитеп аның төбенә утырды да үзенә әҗәл җибәрүен үтенеп: – Җитәр инде, Раббы, ал минем җанымны, чөнки мин үземнең ата-бабаларымнан яхшырак түгелмен, – диде.
Никләргә мин үле булып тумаганмын, һәм тугач та, никләр генә үлмәгәнмен?
Алар Раббының шунда ниләр кылганын, диңгез чоңгылларында тудырган могҗизаларын күргәннәр:
Раббы боерыгы белән көчле җил-давыл купкан, биек-биек дулкыннар хәрәкәткә килгән,
– Мисырда зиратлар юк идеме әллә?! Син безне чүлгә үләргә дип алып килдеңмени?! – диде исраилиләр Мусага. – Нәрсә дип син безне Мисырдан алып чыктың?!
Һәм халык: – Без нәрсә эчик соң? – дип, Мусага зарланды.
Әмма сусаудан газапланган кешеләр Мусаны битәрләделәр: – Нигә син безне Мисырдан алып чыктың? Балаларыбыз һәм терлекләребез белән бергә сусызлыктан үтереп бетерер өченме?!
И-и Раббы, инде хәзер җанымны ал, чөнки минем өчен үлем яшәүдән яхшырактыр.
Кояш чыккач, Аллаһы көйдергеч көнчыгыш җиле истерде. Юнысның башын кояш шундый кыздырды ки, эссе сугудан ул һуштан язар хәлгә җитте. – Болай яшәгәнче, үлүең яхшырак, – диде ул, үзенә үлем теләп.
Халык үзенең авыр тормышыннан зарланды. Моны ишеткән Раббының ачуы кабарды. Раббының ярсуыннан исраилиләр станының читләрен ут ялмап алды.
Әгәр миңа шундый мөнәсәбәттә икәнсең, мине үтерүең яхшырак булыр – Синең күз алдыңда шәфкать казанган булсам, нинди бәлагә таруымны күрмәм ул чакта.
Без Мисырда вакытта бушлай ашаган балыкларны, кыяр, кавыннарны, ялпак суган, башлы суган һәм сарымсакларны искә төшерәбез.
Бу хәбәрне ишетеп, исраилиләр тавыш куптардылар, бар халык төне буе елап чыкты.
Мисырда һәм чүлдә Минем данымны – могҗизалы галәмәтләремне күреп тә, Мине ничә мәртәбә сынаган һәм сүзләремә колак салмаган кешеләр,
Безне сөт вә бал агып торган җирдән алып чыгып, чүлдә үтерергә ният коруың җитмәгәнме?! Инде хәзер безнең өстән хакимлек итмәкче буласыңмы?!
Икенче көнне бөтен Исраил халкы, Муса белән Һаруннан зарланып: – Раббының халкын сез һәлак иттегез! – диде.
Муса әлеге сүзләрне исраилиләргә җиткерде, һәм ыруг җитәкчеләренең барысы аңа таякларын бирде: ыруглар саны буенча һәр юлбашчыдан берәр таяк – барлыгы унике данә таяк булды; шулар арасында Һарунның таягы да бар иде.
Биредә халыкка эчәр су булмаганга, алар, Муса белән Һарунны әйләндереп алып,
Мусаны гаепләргә тотындылар: – И-и, туганнарыбыз белән бергә Раббы алдында үлеп беткән булсакчы!
Нигә сез Раббы халкын бу чүлгә алып килдегез, без үзебез дә, терлекләребез дә кырылсын дипме?!
Аллаһы белән Мусадан зарланып, халык сукранырга тотынды: – Ни өчен безне Мисырдан алып чыктыгыз, без чүлдә һәлак булсын дипме?! Чөнки монда икмәк тә, су да юк, һәм бу яраксыз ризыктан инде күңелебез бизде.
Аларның кайберләре сукрангандай, сез сукранмагыз – аларны һәлак итүче фәрештә үтерде.
чатырларыгызда: «Раббы безгә нәфрәтләнә, шуңа күрә, амориләр кулына тапшырып, кырып бетерер өчен генә безне Мисыр җиреннән алып чыкты, – дип зарланыштыгыз. –
Раббы, сезне Кадыш-Барниадан җибәргәндә: «Барыгыз, Мин сезгә бирәсе җирне үзегезгә алыгыз», – дип әйтте, ләкин сез Раббы Аллагызның кушканына каршы килдегез, Аңа ышанмадыгыз, сүзен тыңламадыгыз.
Аллаһы тавышын ишетеп, Аңа каршы баш күтәргән кешеләр кемнәр иде соң? Муса Мисырдан алып чыкканнарның һәммәсе түгел идемени алар?
Бу кешеләр – язмышларыннан канәгать булмаган сукранучылар. Алар үзләренең нәфес теләкләре буенча гамәл кылалар, тәкәббер сүзләр әйтәләр, үз файдалары хакына ялагайланып йөриләр.