9 Раббы кушып, сезнең һәр икегезгә, үз тиңегезне табып, тигез тормыш корырга язсын! – дип, киленнәрен үпте.
Ягъкуб, якынаеп, атасын үпте. Исхак, углының киеменнән аңкыган таныш исне иснәп, мөбарәк фатихасын бирде: «Раббы мөбарәк кылган ялан-кыр иседәй, хуш ис бөркелә минем углымнан.
Рахиләне үпкәндә, ул үкереп елады.
Син хәтта оныкларымны, кызларымны үбеп озатып калудан да мәхрүм иттең мине. Акылсыз эшең булды бу синең!
Йосыф, егълый-егълый, кардәшләренең һәрберсен кочагына алып үпте. Соңра кардәшләре аның белән әңгәмә корып җибәрделәр.
Һәммәсе күз яше түкте, Паулны кочаклап үптеләр.
Әмма алар, бу сүзләрне ишетеп: – Юк, без синең белән халкың янына барабыз, – дип еларга тотындылар.
Нагомия үзенең киленнәренә: – Барыгыз, икегез дә әниләрегез йортына кире кайтыгыз. Раббы сезне рәхмәтеннән ташламасын, сез мәрхүм ирләрегезгә һәм миңа бик игелекле булдыгыз.
Беркөнне кайнанасы Нагомия аңа: – Кызым, бәлки, сиңа яшәр өчен уңайлырак урын табарга, тормышыңны җайга салыргадыр? – диде. –