23 Синең ачы көнчелек белән тулганлыгыңны һәм гөнаһ богауларында икәнлегеңне күрәм.
корсагына төшкәч, андый ризык зәһәр елан агуына әйләнә.
Яман кеше һәрвакыт үз явызлыгының авына эләгә һәм үз гөнаһлары тозагында гомер кичерә.
Шулай булгач, мыскыллап көлүдән туктагыз, юкса зынҗырларыгыз тагын да авырая төшәр. Чөнки Хакимнән – Күкләр Хуҗасы Раббыдан – мин бөтен илгә янаган һәлакәт турында белдем.
Мин теләгән ураза менә мондый була: гаделсезлек богауларын өз, камыт бауларын чиш, изелгәннәрне иреккә җибәр, һәртөрле камытны җимереп ташла.
Тоткан юлың, кылган гамәлләрең шушы хәлгә төшерде сине, Яһүдә! Сиңа бирелгән ачы җәза бу – йөрәгеңә кадәр үтеп керә ул».
Шуңа күрә Күкләр Хуҗасы Раббы, Исраил Алласы, болай ди: – Мин бу халыкка әрем ашатам, агулы су эчертәм.
Кичергән газапларымны, каңгырып йөрүләремне уйласам – анда бары әрем вә үт әчесе генә.
Һәр яктан камап алып, авыр газапларга урады.
– Сезгә хак сүз әйтәм: гөнаһ кылучы һәркем – гөнаһ колы.
Бар ачыну, ярсу, ачу, кычкыру, яман теллелек һәм һәртөрле явызлыклардан баш тартыгыз.
Чөнки кайчандыр без дә тинтәк, тыңлаусыз, алданган, төрле нәфес һәм ләззәтләр коллыгында идек; без тормышыбызны явызлыкта һәм көнчелектә үткәрдек; безгә нәфрәтләнделәр, һәм без дә бер-беребезгә нәфрәтләндек.
Карагыз аны, беркем дә Аллаһының мәрхәмәтеннән мәхрүм калмасын, ачы тамырлы шытым үсеп чыккан сыман, беркем дә сезгә зыян китерерлек булмасын һәм күпләрне нәҗесләмәсен.
Алар теге кешеләргә азатлык вәгъдә итәләр, ә үзләре – бозыклык коллары, чөнки кеше нәрсәдән җиңелсә, шуның колы була.
Аллаһы гөнаһ кылган фәрештәләрне дә аямаган бит, чылбырлар белән бәйләп, тәмуг караңгылыгына ташлаган: алар анда хөкем көнен көтәләр.