9 Петер, фәрештә кылган бу эшләрнең чынбарлыкта икәнен дә аңламыйча, аның артыннан китте. Аллаһыдан иңгән күренешне күрәмдер, дип уйлады ул.
Ягъкубка: – Йосыф исән! – дип белдерделәр. – Ул хәзер бөтен Мисыр мәмләкәтенең хөкемдары! – диделәр. Ягъкуб тораташтай катып калган иде, угылларының сүзләренә аның ышанасы килмәде.
Нух Аллаһының барлык боерыкларын җиренә җиткереп үтәде.
Әгәр өйне Раббы салдырмаса, төзүчеләрнең хезмәте заяга булыр; әгәр шәһәр-каланы Раббы сакламаса, сакчының уяулыгы бушка китәр.
Анасы хезмәтчеләргә: – Ул сезгә нәрсә әйтсә, шуны эшләгез, – диде.
Петер Аллаһыдан иңгән бу күренешнең нәрсә аңлатуын уйлап, аптырап торган арада, Көрнили тарафыннан җибәрелгән кешеләр, Шимун өен эзләп табып, капка янына килеп бастылар.
Бер көнне, көндезге өчләр тирәсендә, Аллаһының бер фәрештәсе ап-ачык итеп Көрнилигә күренде. Фәрештә аның янына килеп: – Көрнили! – дип эндәште.
– Мин Яфу шәһәрендә дога кыла идем һәм гадәти булмаган гыйбадәт кылу халәтендә Аллаһыдан иңгән бер күренешне күрдем: зур тукымага охшаган бер әйбер, дүрт почмагыннан тотып, күктән минем яныма төшерелде.
– Билеңне бу да аягыңа ки, – диде фәрештә. Ул шулай эшләде. – Өс киемеңне ки дә минем арттан бар, – диде аннары.
Шуңа күрә, Әгрип патша, мин, күктән иңгән күренешкә буйсынып,
Дәмәшкътә Һанани исемле бер шәкерт бар иде. Аллаһыдан иңгән күренештә Хаким Гайсә аңа: – Һанани! – дип эндәште. – Әйе, Хакимем, – диде ул.
Ибраһим, Аллаһы чакыруына иман аркылы буйсынып, үзенең кая барганын белмәсә дә, киләчәктә мирас итеп алырга вәгъдәләнгән җиргә киткән.