26 Аннары алар жирәбә салдылар. Жирәбә Маттиаска чыкты, һәм ул унбер рәсүл исәбенә кертелде.
Изге йортта да, Раббы алдында да эш башында беренчеләрдән булып Элгазар һәм Итамар нәселе торганга күрә, алар жирәбә буенча бүленде.
Без – руханилар, левиләр вә башкалар – жирәбә салып кемнең кайчан Аллабыз йортына утын китерергә тиешлеген ачыкладык: Канунда язылганча, Раббы Аллабыз мәзбәхендә ут һәрдаим янып торсын өчен, һәрбер нәсел билгеле бер вакытта ел саен утын китерергә тиеш.
Халык башлыклары Иерусалимдә урнашты, ә бүтәннәр жирәбә салды: ун кешенең берсе изге шәһәр Иерусалимдә, калган тугызы исә башка шәһәрләрдә яшәргә тиеш булды.
Зиһене бар кеше өчен акыл – тормыш чишмәсе; ә зиһене юкларның җәзасы – ахмаклык.
Итәккә жирәбә салып язмышны юрыйлар, әмма кешенең бөтен язмышы – Раббы хөкемендәдер.
жирәбә салсын: тәкәнең берсен – Раббы, икенчесен Азазел өчен.
Диңгезчеләр: – Әйдәгез, жирәбә салып белик: бу бәлагә кем аркасында тарыдык икән? – диешә башладылар. Жирәбә салдылар, һәм ул Юныска чыкты.
Рәсүлләр, Гайсә янына әйләнеп кайтып, эшләгән эшләре, халыкны нәрсәгә өйрәтүләре хакында бәйнә-бәйнә сөйләп бирделәр.
Ике кешене: Барсаб дип аталучы Йосыфны (аны тагын Юсты дип тә атыйлар) һәм Маттиасны тәкъдим иттеләр.
Аннан соң Кәнган җирендә җиде халыкны юк иттергәч, ул җирне аларга мирас итеп биргән.
Шунда Петер унбер рәсүл белән бергә торып басты һәм кычкырып сөйли башлады: – Яһүдиләр һәм Иерусалимдә яшәүчеләр! Мин сезгә моның нәрсә икәнен аңлатырмын. Сүзләремне игътибар белән тыңлагыз, – диде ул халыкка. –
Муса аша Раббы әмер иткәнчә, әлеге җирләрне алар жирәбә буенча тугыз ыругка һәм Менашше ыругының икенче яртысына бүлделәр.
Ешуа, Раббы каршында Шилоһта жирәбә салып, Исраил ыругларына биләмәләр бүлеп бирде.
Шәһәр диварының унике нигез ташы бар иде. Ул нигезләрдә Бәрәннең унике рәсүленең исемнәре язылган.