23 Мин үзем дә, кардәшләрем, хезмәтчеләрем һәм янымдагы сакчыларым да киенгән килеш йокладык, уң кулыбыздан коралны төшермәдек.
Ул көннәрдә мин халыкка: – Һәркем үзенең кешеләре белән төнгә Иерусалимдә калсын. Төнлә сакта торырбыз, ә көндезен эшләрбез, – дидем.
Бервакыт кайбер ирләр һәм аларның хатыннары, яһүди кардәшләреннән зарланып, тавыш куптарды.
Киресенчә, мин үземне диварны торгызу эшенә багышладым; кырлар сатып алмадым; барлык хезмәтчеләрем диварны төзүдә катнашты.
Иерусалим белән идарә итәргә мин ир туганым Ханани белән Иерусалим кальгасы башлыгы Хананияне куйдым, чөнки әлеге Ханания ышанычлы һәм Аллаһыны бик тә ихтирам итүче кеше иде.
Ук яңгырына карамыйча, этешми-төртешми алга омтыла – һөҗүмнәрен туктату мөмкин түгел.
Әмма хәзер кем булсам, Аллаһы мәрхәмәте белән мин шул булдым. Ул күрсәткән мәрхәмәт юкка булмады: мин башкаларга караганда тырышыбрак хезмәт иттем. Хәер, мин түгел, минем белән булган Аллаһы мәрхәмәте хезмәт итте.
Кое янында мал куучылар тавышы яңгырый: анда Раббы җиңүләренә, Исраил хакимнәренә дан җырлыйлар! Шулчак Раббы халкы капкаларга таба омтылды.
Әбумәлик үзенең кешеләре белән Салмон тавына менде дә, балта белән агач ботакларын чабып, җилкәсенә салды һәм үзенең сугышчыларына: – Сез дә тизрәк мин эшләгәнне эшләгез! – диде.