3 патшага мин: – Патшабызның гомере озын булсын! Ата-бабаларым җирләнгән шәһәр вәйран хәлгә килеп, капкалары янып беткәч, ничек итеп йөзем кайгылы булмасын?! – дидем.
Батшеба, тезенә төшеп, патша алдында җиргә кадәр башын иде һәм: – Әфәндем Давыт патша мәңге яшәсен! – диде.
Бабил патшасы Нәбухаднессар хакимлегенең унтугызынчы елында, бишенче айның җиденче көнендә Бабил патшасына хезмәт итүче җансакчылар башлыгы Нәбузарадан Иерусалимгә килде
Тәхеткә утырганда, аңа утыз ике яшь булып, Иерусалимдә ул сигез ел дәвамында патшалык итте. Яһорамның вафатыннан соң егълау матәме уздырылмады. Аны Давыт шәһәрендә дәфен кылдылар, тик патшалар төрбәсенә куймадылар.
Әхәз, дөнья куеп, Иерусалим каласында дәфен кылынды, әмма аны Исраил патшаларының төрбәсенә куймадылар. Аның урынына патша булып углы Хизәкыйя килде.
Хизәкыйя, дөнья куеп, Давыт угыллары җирләнгән төрбәләрдән югарырак бер урында дәфен кылынды; бөтен яһүдиләр вә Иерусалим халкы аны хөрмәтләп озатты. Аның урынына патша булып углы Менашше килде.
Аллаһы йортына ут салынды, Иерусалим дивары җимерелде, барча сарайлар янып бетте, бөтен кыйммәтле-затлы әйберләр көл-тузанга әйләнде.
Алар миңа: – Сөргеннән исән-имин әйләнеп кайта алганнар үз илләрендә бик җәфаланып, кимсетелеп көн күрә; Иерусалимнең диварлары җимерелгән, капкалары янган, – дип җавап бирде.
Төнлә мин, Үзән капкасы аша чыгып, Аждаһа чишмәсе янындагы Тирес капкасыннан үттем, Иерусалимнең җимерек диварларын, янган капкасын карадым.
Халкыма килгән бәлагә, кардәшләремнең һәлакәтенә мин ничек итеп битараф була алыйм?!
Чөнки Ул безнең нинди заттан икәнебезне белә, туфрактан яратылганыбызны аңлый.
Кеше гомере үләнгә охшаш: кыр үләне кебек чәчәк ата ул,
Раббы югарыда: мескен мазлумны да күрә Ул, тәкәбберне дә ерактан ук абайлый.
Чынлыкта, кеше тонык бер шәүлә генә, ул бушка тырышыр-тырмашыр, мал җыяр, җыйган малы кемгә каласын белмәсә дә.
Бабил патшасы Нәбухаднессар хакимлегенең унтугызынчы елында, бишенче айның унынчы көнендә Бабил патшасына хезмәт итүче җансакчылар башлыгы Нәбузарадан Иерусалимгә килде
Шәһәр капкалары җиргә батып керде, Раббы аларның бикләрен ватып-җимереп ташлады. Сион патшасы, аның түрәләре, сөрелеп, чит халыклар арасында яшәп калды. Раббы кануны инде өйрәтелми, Сион пәйгамбәрләренә дә Раббыдан күренешләр ирешмәс булды.
Күрәзәчеләр арамей телендә патшага болай диделәр: – Мәңге яшә, патшабыз! Колларыңа төшеңне сөйләп бирсәң, без сиңа аның мәгънәсен аңлатыр идек.
Патша белән аның түрәләре арасында барган әңгәмәне ишетеп, мәҗлес бүлмәсенә патшабикә килеп керде һәм: – Мең яшә, патша! Күңелеңә борчу кермәсен, йөзең дә караңгыланмасын, – диде. –
Патшага Даниил: – Мәңге яшә, патшам!
Шәһәрләрегезне хәрабә итәрмен, изге урыннарыгызны җимерермен һәм бүләкләрегезнең хуш исе белән хозурланмам;