13 И шәһәр, әнә шуның өчен Мин сине тар-мар китерермен, гөнаһларың өчен вәйран итәрмен.
Мин шунда: – И Хуҗа-Хаким, бу хәл күпме дәвам итәр икән? – дип сорадым. Ул болай диде: «Шәһәрләр бушап, анда кешеләр яшәми башлаганга, йортлар кешесез калып, бу җир тәмам бушап калганга кадәр.
Кырга чыксам – кылычтан һәлак булганнар ята, шәһәргә керсәм – ачлыктан интеккәннәрне күрәм. Ә пәйгамбәрләр вә руханилар ил буйлап хезмәт күрсәтеп йөриләр, әмма нәрсә эшләгәннәрен үзләре дә аңламыйлар“».
Ул югарыдан ут юнәлтте – әлеге ут сөякләремә үтеп керде. Минем аякларыма ятьмә салды Ул һәм кире борылырга мәҗбүр итте. Көннең-көнендә хәсрәт чиктереп, мине ялгыз калдырды.
Барган юлымнан төртеп чыгарып, мине ботарлап ташлады.
Башыбыздан таҗ төште. Гөнаһ кылдык без! Кайгы безгә!
Җәза көнендә Эфраим чүлгә әйләнәчәк – Исраил ыруглары арасында Мин игълан иткән анык хөкем бу!
Мин сезнең белән менә ничек эш итәрмен: сезгә дәһшәт, төрле авырулар һәм бизгәк җибәрермен. Күзләрегез күрмәс булыр, һәм шул авырулар гомерегезне алып китәр. Ашлык чәчәрсез, әмма тырышуыгыз бушка китәр – уңышны дошманнарыгыз ашар.
Чөнки Самареянең ярасы төзәлерлек түгел, аның авыруы Яһүдәгә кадәр таралды – халкымның капка төбенә, Иерусалимнең үзенә кадәр барып җитте.
Син Омри патшаның һәм Ахаб йортының гадәт-йолаларын саклап калгансың. Шуңа күрә Мин сине тар-мар китерәм, халкыңны хур итәм, һәм син барча кавемнәр алдында мәсхәрәгә калачаксың».
Әмма җирдә яшәүчеләрнең явыз гамәлләре аркасында дөнья вәйран хәлгә төшәчәк.
Шунда ук Раббының бер фәрештәсе Һирудны орды, чөнки ул Аллаһыга тиеш шөһрәтне Аңа бирмәгән. Ул кортларга җимеш булып үлде.