22 Гайсә борылып карады да, аны күреп: – Кыю бул, кызым! Сине ышануың савыктырды, – диде. Шул вакытта ук хатын савыктырылды.
Гайсә аңа: – Әй, ханым! Синең иманың нык! Сиңа теләгәнеңчә булсын, – диде. Шул вакытта ук аның кызы савыкты.
Гайсә җенгә чыгарга әмер бирде. Җен чыгып китте, малай шул мизгелдә үк савыкты.
Шуннан соң Гайсә йөзбашына: – Өеңә кайт, сиңа иманыңча булсын, – диде. Хезмәтчесе шул сәгатьтә үк савыкты.
Менә берничә кеше паралич суккан авыруны ятагы белән күтәреп, Аңа китерделәр. Гайсә, аларның ышануларын күреп, авыруга: – Кыю бул, углым! Синең гөнаһларың кичерелде! – дип әйтте.
Гайсә аларның күзләренә кагылды һәм: – Ышануыгызча булсын сезгә, – диде.
– Бар, сине ышануың савыктырды, – диде Гайсә. Теге адәм шундук күрә башлады һәм Гайсәгә ияреп китте.
– Кызым, сине ышануың савыктырды, имин йөр һәм сәламәт бул, – диде аңа Гайсә.
Шуннан Гайсә аңа: – Тор һәм юлыңда бул. Ышануың савыктырды сине, – диде.
Гайсә аңа: – Күзләрең күрсен! Сине ышануың савыктырды, – диде.
Гайсә исә хатынга: – Ышануың сине коткарды, имин йөр, – диде.
Гайсә аңа: – Кызым, сине ышануың савыктырды! Имин йөр, – диде.
«Углың исән» дигән сүзләрне Гайсәнең нәкъ шул сәгатьтә әйтүен аңлагач, әти кеше үзе дә, йортындагыларның барысы да Гайсәгә иман китерделәр.
Ул да Паул сөйләгән сүзләрне тыңлап утырды. Паул аңа туп-туры карады да, шифа алачагына гарипнең ышанычы булганын күреп:
Ул берничә көн шулай эшләде. Ниһаять, Паулның түземлеге бетте һәм ул, борылып, рухка: – Гайсә Мәсих вәкаләте белән сиңа аның эченнән чыгарга боерам, – диде. Һәм рух шундук чыкты.
Шул кешеләргә җиткерелгәндәй, Яхшы хәбәр безгә дә җиткерелде, ләкин алар ул хәбәрне ишетсәләр дә, файдасы булмады, чөнки алар ул хәбәрне тыңлап кабул иткәннәрнең ышануын уртаклашмадылар.