13 Шуннан соң Гайсә йөзбашына: – Өеңә кайт, сиңа иманыңча булсын, – диде. Хезмәтчесе шул сәгатьтә үк савыкты.
Шулай булгач, Аллаһы синең хезмәтләреңнән разый чакта рәхәтләнеп икмәгеңне аша һәм шат күңел белән шәрабыңны эч.
Гайсә аңа: – Әй, ханым! Синең иманың нык! Сиңа теләгәнеңчә булсын, – диде. Шул вакытта ук аның кызы савыкты.
– Чөнки иманыгыз аз, – дип җавап бирде Гайсә. – Сезгә хак сүз әйтәм: горчица орлыгы кадәр генә иманыгыз булса һәм менә бу тауга: «Моннан тегендә күчеп кит», – дип әйтә калсагыз, ул урыныннан күчәр иде. Сезнең өчен мөмкин булмаган һичнәрсә булмас иде. [
Шуннан соң Гайсә аңа: – Кара аны, берәүгә дә сөйлисе булма, ләкин руханига барып күрен һәм терелүеңнең билгесе итеп Муса канунында таләп ителгән бүләкне китер, – диде.
Гайсә борылып карады да, аны күреп: – Кыю бул, кызым! Сине ышануың савыктырды, – диде. Шул вакытта ук хатын савыктырылды.
– Шулай дип җавап биргәнең өчен, өеңә кайта аласың: җен инде кызыңнан чыкты, – диде аңа Гайсә.
– Ни дигән сүз ул «кулыңнан килсә»? Ышанган кеше бар нәрсәне булдыра ала.
Шунда Гайсә: – Бар, өеңә кайт, углың исән, – диде. Сарай әһеле, Гайсәнең сүзенә ышанып, кайтып китте.